Pogoda była bardziej zmienna niż rozkapryszona mała dziewczynka: słońce rywalizowało z gęstą mgłą, mgła z deszczem, deszcz ze sztormem, a chłód z upałem… Wicher przewalał po wzburzonym morzu groźne bałwany, czerwona tarcza księżyca oświetlała fale upiornym blaskiem, a potem niebo pokryły skłębione chmury i zrobiło się całkiem ciemno. Noc rozwiesiła na sznurach ciemności czarne płachty mroku.---W sztormową noc rozszalałe fale, rozbijały się widowiskowo o nadbrzeżne klify. Atmosfera niesamowitej nocy przypominała apokaliptyczny film grozy, tak że ani na moment nie zmrużyłam oka. Bałtyk demonstrował swą potęgę niczym homerowski bóg. Drzwi i okna mojej łazienki wciąż otwierały się od naporu hulającego wiatru. Choć nieokiełznany żywioł stale próbował wtargnąć w moją intymność, nie bałam się. Czułam się bezpiecznie. Nie widziałam w tej potędze żadnego zagrożenia, a w głośnych akordach nie słyszałam złowrogiego zwiastuna. Natura manifestowała swą olbrzymią siłę, ale nie użyła burzycielskiej mocy.Pokazała tylko, że jeśli zechce, może niszczyć tak jak agresor atakuje niewinność lub niezawinioną słabość.Nazajutrz rano natura powróciła do zwykłego dla niej błogostanu. Narzucała się wprost z jawnymi oznakami rajskiego spokoju i niebiańskiej mądrości

dodane na fotoforum:

• Morze