Historię można poznawać na wiele sposobów, pojechać gdzieś i zobaczyć na własne oczy lub obejrzeć zdjęcia i poczytać o tym co widzimy na nich. Ja lubię podróżować i dzielić się tym co dane było mi zobaczyć. Dziś przedstawiam Wilczy Szaniec - Siedzibę Hitlera w lasach Gierłoża . Niewątpliwie jest on jednym z najliczniej odwiedzanych miejsc przez turystów na Mazurach.
Pomyśleć, że Hitler zadał sobie trudu aby swoje jedno z wielu wilczych "legowisk" umiejscowić właśnie na dzisiejszych Mazurach przez co ta urokliwa kraina Polski stała się bardziej atrakcyjna. Z pewnością ten obłąkany ideolog takiej opcji nie brał pod uwagę, ale historia rządzi się swoimi prawami.

Adolf Hitler uważał się za wybitnego stratega i chciał być blisko działań wojennych. W związku z tym w Europie istniało kilka kwater głównych Wodza Trzeciej Rzeszy. W samym sercu Mazur znajdują się porośnięte lasem ruiny kwatery głównej. Zamaskowane miasteczko w lesie - 200 budynków: schrony, baraki, 2 lotniska, elektrownia, dworzec kolejowy, urządzenia klimatyzacyjne, wodociągi, ciepłownie, dwie centrale dalekopisowe. Obiekty posiadały centralne ogrzewanie, łazienki, były oświetlone, wyłożone drewnianą boazerią. Przez całą dobę utrzymywano łączność telefoniczną, telegraficzną, radiową i dalekopisową z Berlinem i innymi kwaterami.
Większość wojennych kwater, tak jak Wilczy Szaniec, znajdowało się w oddaleniu od dużych miast, wewnątrz dużych kompleksów leśnych co ułatwiało ukrycie przed oczami pilotów. Dachy budynków pokrywano warstwą ziemi i sadzono młode drzewa i krzewy oraz siano trawę. Hitler oceniając bezpieczeństwo obiektu stwierdził ,,Jest to jedno z najbezpieczniejszych miejsc w Europie”
Główne bunkry nie posiadały okien i kształtem przypominały prostokątne bloki betonowe lekko zwężające się do góry a do ich wnętrza prowadziło kilkoro drzwi
Wilczy szaniec odznaczał się niezwykle skomplikowanym systemem bezpieczeństwa, który zawiódł tylko raz gdy płk Claus hrabia Schenk von Stauffenberg przemycił bombę.( Zamach na Hitlera. W czwartek 20 lipca 1944r. dokładnie o godzinie 12:42 potężny wybuch wstrząsnął kwaterą, w powietrzu fruwały framugi okienne i urwane gałęzie. Bombę z opóźnionym zapłonem przywiózł przybyły na naradę z Berlina pułkownik Claus von Stauffenberg. Eksplozja nie zabiła jednak Hitlera. Doznał on tylko niewielkich obrażeń i był w stanie jeszcze tego samego dnia przyjąć przybyłego z wizytą Mussoliniego.)
Ścisły obszar kwatery wynosił 250ha, lasu - 800ha. Całość zabezpieczona była zaporami z drutu kolczastego oraz polami minowymi o szerokości od 50 do 100m.
Sekretarka Hitlera - Christa Schroeder opisała kwatery w bunkrach w następujący sposób: "Bunkier, w którym śpimy ma wielkość przedziału kolejowego, a boazeria jest z jasnego drewna, co sprawia miłe wrażenie. Mieści się w nim toaletka do mycia, z wiszącym nad nią lustrem, i małe radio Siemensa. Bunkier ma nawet ogrzewanie elektryczne, które oczywiście nie jest włączone, a także ścienne lampki o pięknym kształcie i wąskie twarde łóżko wyścielone trawą morską...W pomieszczeniach jest wręcz zbyt chłodno. Łóżko trzeba zawsze ogrzewać i osuszać ciepłem własnego ciała, bo ciągle jest wilgotne." (Ch.Schroeder Warszawa 1999). Bunkier Hitlera opisał Speer: "Jeśli coś jako symbol sytuacji może być wyrażone w formie budowli, to właśnie ów schron: z zewnątrz podobny do staroegipskiego grobowca, był właściwie jednym wielkim klocem betonowym, bez okien, bez bezpośredniego dopływu powietrza, budynkiem, którego ściany betonowe było wielokrotnie większe od powierzchni użytkowej. W tym grobowcu żył on, pracował i spał."(Albert Speer (Warszawa 1990)). Nigdy nie odwiedziła Hitlera w Gierłoży Ewa Braun, jego przyszła żona

W październiku 1944 roku Armia Czerwona zbliżyła się do granic Prus Wschodnich. Mimo buńczucznych zapowiedzi Hitlera, że się stąd nie ruszy, w obliczu zbliżającego się frontu, ewakuował się 20. listopada 1944 roku W związku z realnym niebezpieczeństwem bezpośredniego ataku na Wilczy Szaniec kwatera główna została przeniesiona do Zossen w okolicach Berlina. Całkowite zniszczenie Wilczego Szańca miało nastąpić w ciągu doby od wydania stosownego rozkazu. Plan ten otrzymał kryptonim ,,eksplozja wyspy”
Dziś bunkry w ruinie również imponują wymiarami, zwłaszcza żelbetonowe ściany o grubości 6-8 metrów. Podczas zwiedzania warto również zwrócić uwagę na drzewa.
Na wielu z nich pod koronami gałęzi zachowały się druty do mocowania siatek maskujących, podczas budowy bunkrów drzewa były wykopywane razem z korzeniami a po zakończeniu prac sadzone powrotem na swoje miejsce.