CIESZYN

Zamiast zamku jest pałac Habsburgów, a dlaczego wyjaśniam poniżej:
Utworzenie z Cieszyna, w końcu XIII wieku samodzielnej siedziby książęcej wiązało się zapewne z kolejnym ruchem budowlanym mającym na celu uświetnienie siedziby władców poprzez powiększenie zabudowań mieszkalnych czy ich ozdobienie w nowym gotyckim stylu. Fakt ten potwierdzają znalezione w różnych miejscach zamku kafle kolorowo glazurowane z wizerunkiem piastowskiego orła, herbem miasta i napisem „Premislaus Gux Tessinensis\". Zamek z okresu największego rozkwitu jest nam znany z dwu kolorowych rysunków powstałych w czasie działań wojny trzydziestoletniej – w 1648 (rysunek znajduje się w Kriegsarchiv w Wiedniu). Analizując te dokumenty można stwierdzić, że zamek jest wynikiem rozbudowy średniowieczno-renesansowej i jako zamek górny i dolny został połączony się z fortyfikacjami miasta tworząc wspólny kompleks obronny.

Zespół tych zabudowań został znacznie zniszczony w trakcie działań związanych z wojną trzydziestoletnią, bezdzietną śmiercią ostatniej Piastówny Elżbiety Lukrecji i włączeniem księstwa Cieszyńskiego do cesarstwa austriackiego.

Przez kolejne wieki zamek będący siedzibą niższej rangi prowincjonalnych zarządców władzy wiedeńskiej sukcesywnie popadał w ruinę. Pod koniec XVIII wieku, najmłodsza córki cesarzowej Marii Teresy, Maria Krystyna otrzymała Cieszyn wraz z przynależnymi ziemiami w wianie małżeńskim. Wraz ze swoim mężem, Albrechtem Sasko-Cieszyńskim postanawia przeprowadzić się do Cieszyna i wyremontować zamek. Jednakże przedwczesna śmierć Marii Krystyny niweczy te plany.

Dopiero w 1836 przystąpiono ponownie do realizacji koncepcji uporządkowania zniszczonych zabudowań poprzez rozbiórkę znacznej ich części, zasypanie gruzem istniejących wyrw i nierówności a pozostawienie jedynie budynków które były dobrze zachowane i mogły być wykorzystane w koncepcji parku romantycznego. Część mieszkalną przeniesiono z zamku górnego, który od tej pory służy jedynie jako park powstały na piwnicach i gruzowisku dużego zespołu mieszkalno-obronnego, do zamku dolnego-dotychczas części gospodarczej i obronnej. Zachowany budynek bramny oraz nowożytny system obronny zostaje obudowany i scalony w jedną bryłę – tzw. Pałacu Myśliwskiego, projektu architekta wiedeńskiego dworu Habsburgów – Józefa Kornhausela. Architekt ten przeprojektował również w nowym stylu romańską rotundę.

Dla wprowadzenia symetrii nowego pałacu myśliwskiego w północnej części podjazdu wybudowano oranżerię. W takim kształcie zespól zabudowań zamku zachował się do dziś – z wyjątkiem wyburzonej w latach 50. XX wieku, klasycystycznej oranżerii.