Małopolski Szlak Architektury Drewnianej -Wołowiec

Po wysiedleniu mieszkańców w 1947 roku przez pewien czas stała pusta by wkrótce znaleźć nowych \\\"gospodarzy\\\". Z początkiem lat 50-tych, zostało wywiezione całe wyposażenie cerkwi. Przebywający w okolicach bacowie wypasający owce, często korzystali z cerkwi jako schronienia dla siebie oraz dla zwierząt, które zaganiano do wnętrza świątyni. Na szczęście dla świątyni nastała możliwość powrotu przynajmniej części wysiedlonych Łemków w swoje rodzinne strony i to właśnie oni rozpoczęli działania zmierzające do ratowania cerkwi i przywrócenia jej do kultu. Cerkiew została przejęta i była wykorzystywana przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny. Cerkiew była w tak fatalnym stanie, że remonty rozpoczęto w 1962 roku od renowacji nawy, przedsionka i wieży. Następnie w 1964 roku rozebrano chylące się ku upadkowi prezbiterium, wymieniono zgniłe belki, wymieniono podmurówkę i dopiero w 1968 roku, złożono wszystkiego na nowo.
Kolejny, kapitalny remont wykonano w latach 1990-91.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych na prezbiterium zawaliło się pobliska i niestety było w takim stanie, iż trzeba je było w całości odbudować (z desek !) oraz zrekonstruować dach.
Dzisiejszy kształt świątynia zawdzięcza wielu remontom, które przeprowadzono na przestrzeni lat.
Dziś w cerkwi znajduje się kompletny ikonostas, jednak nie jest to ten, który znajdował się w cerkwi przed wybuchem II-giej wojny światowej. Oryginalny ikonostas został po części zniszczony, po części rozkradziony a część ikon udało się zabezpieczyć dla celów muzealnych. W latach 60-tych udało się pozyskać ze składnicy ikon w Łańcucie prawie kompletny ikonostas, który zamontowano w cerkwi w Wołowcu. Ikonostas został uzupełniony ikonami pochodzącymi z innych ikonostasów - przedstawienia apostołów w rzędzie Deesis. Cechą charakterystyczną, wyróżniającą ten ikonostas spośród innych jest dodatkowy rząd ikon pomiędzy prazdnikami a rzędem Deesis przedstawiający ikony ze scenami z życia Chrystusa.
Bardzo istotną jest informacja, iż do dnia dzisiejszego nie zachowały się księgi z wołowieckiej cerkwi.