Cerkiew św. Bazylego Wielkiego w Lesznie (d. Poździaczu)

Cerkiew została zbudowana w 1777, przekształcona w 1971 i 1989.

Główna część stanowi nawa, przy niej znacznie niższe prezbiterium i babiniec. Nawa jest w dolnej części czworoboczna, w górnej ośmioboczna, z cebulastym, ośmiobocznym hełmem. We wschodnim masywie nawy kryłosy (miejsca po obu stronach ikonostasu przeznaczone dla chórzystów i psalmistów). Oryginalny ikonostas został przeniesiony do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i umieszczony w cerkwi z Grąziowej. Wzdłuż ścian biegnie szeroki, niski okap, tworzący podcienia. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, ze sklepieniem kolebkowym wewnątrz. Dach nad prezbiterium kalenicowy, pięciopołaciowy z kalenicą poniżej okapu dachu nawy. Na przełomie lat 80. i 90. XX w. dokonano renowacji świątyni, zastępując gontowe pokrycie dachu blachą miedzianą i zakrywając polichromię we wnętrzu boazerią. Przy poszerzaniu wejścia zniszczono też stare nadproże z datą budowy cerkwi. Pomimo poważnych uszkodzeń dokonanych w trakcie remontów, cerkiew należy do najcenniejszych zabytków architektury cerkiewnej na terenie Polski.
Od 1957 użytkowana jako kościół rzymskokatolicki.

Jako ciekawostkę podaję, że w 1977 zarządzeniem ministra administracji zmieniono nazwy 120 miejscowości w Polsce południowo-wschodniej. Wśród nich znalazł się Poździacz, który otrzymał nazwę Leszno. Stare nazwy przywrócono w 1981 wszystkim miejscowościom z wyjątkiem Poździacza, który na życzenie mieszkańców pozostał Lesznem.