Życie człowieka jest wędrówką...

Życie człowieka jest wędrówką...

Nie była to zwykła droga - kręta, kamienista
Z dzikim czosnkiem, rdestem, kolorami ochry
W gęstych borówkach, psiarkach, z drozdem i obłokiem
Pomiędzy bukami, przysypana liśćmi

Nie był to szlak utarty, ciągle w innym miejscu
Niż powinien: w ściółce, z drugiej strony lasu
Za wodą, za zieloną skałą, zimnym źródłem
Otoczony zapachem mgły, ustronny
Ukryty

Zawsze przed nami - pod dachem dmuchawców
W chaszczach chabrów - jak gdyby błądzenie
Nie zostawiało śladów, jakby deszcz czterdziestodniowy
Za każdym razem wszystko zmywał
I chował się w górze.

Szliśmy zawsze od nowa - górą, dołem, górą
Wśród niebezpieczeństw, krakań, puchania puchaczy
Tam, gdzie było jaśniej, gdzie wśród mrocznych gęstwin
Coś świeciło. Zawsze po raz pierwszy.


Wojciech Kudyba

/zdjęcie sprzed miesiąca/

pit69

pit69 2010-11-15

B.ładnie!

karisa

karisa 2010-11-15

Śliczności.

sejenia

sejenia 2010-11-15

Pieknie życie opisane:)

maly52

maly52 2010-11-15

Piękny widok... pozdrawiam serdecznie...:))

wedwin6

wedwin6 2010-11-15

lubie takie szumiace strumyki

aniakar

aniakar 2010-11-15

Piękna całość......

ikunia5

ikunia5 2010-11-15

Pięknie zatrzymane w kadrze:)

dodaj komentarz

kolejne >