Wigierski Park Narodowy

Początki leśnej kolei wąskotorowej w Płocicznie sięgają czasów I wojny światowej. W 1916 roku, niemieckie wojsko masowo eksploatujące Puszczę Augustowską, zbudowało tor o szerokości 600 mm, po którym transportowano drewno do tartaku w Płocicznie. Jako pierwszy powstał odcinek do Tartaczyska, który jednak szybko przedłużono do jeziora Zelwa. W tym momencie cała sieć liczyła już 36 kilometrów. Linia stanowiła dodatkowo uzupełnienie Kanału Augustowskiego. W latach 1923 - 1926 zbudowano odgałęzienia do Czerwonego Krzyża, Maćkowej Rudy i Głębokiego Brodu. Kolej osiągnęła wtedy długość 50 kilometrów. W niemal niezmienionej formie, kolejka przetrwała do 1989 roku.
Jednym z ważniejszych okresów w historii wąskotorówki były lata 1972 - 1974, gdy parowozy HF i Las zastąpione zostały przez trakcję spalinową. Niestety, nie zatrzymało to rosnącej konkurencji transportu drogowego. Podobnie, jak na innych kolejkach w Polsce, doszło do ograniczenia przewozów i likwidacji kolejnych odcinków.
W 1989 roku utworzony został Wigierski Park Narodowy, czego skutkiem było ostateczne zawieszenie ruchu na kolejce. Wkrótce rozebrano dwunastokilometrowy odcinek torowiska, pozostawiając w 1991 roku tor o długości 27 km, łączący Płociczno ze składem drewna przy drodze Augustów - Sejny. Właśnie ten fragment kolejki wpisany został tego samego roku o rejestru zabytków, jako pozostałość po jednej z najdłużej pracujących kolejek leśnych w Polsce.
Zdecydowaną większość torowiska udało się uratować, jednak cały tabor kolejki został wywieziony. Dopiero w 2000 roku, prywatny inwestor przy współpracy z Wigierskim Parkiem Narodowym, postanowił wznowić przewozy. Wyremontowano dziesięciokilometrowy odcinek trasy z Płociczna do Krusznika, z innych kolejek sprowadzono tabor, równocześnie przerabiając wagony towarowe na pasażerskie. W dniu 19 maja 2001 roku na trasę powrócił pierwszy pociąg.

dodane na fotoforum: