Zamek w Malborku

Pomiędzy Zamkiem Średnim i Wysokim biegł przekop zwany suchą fosą – nie było potrzeby zapełniać jej wodą, wystarczała sama jej ogromna głębokość.

Krzyżacy szczególną uwagę przywiązywali do obronności swych siedzib. Budując państwo o charakterze kolonialnym, pozbawione własnego podłoża etnicznego, nie mogli czuć się bezpiecznie na terenie Prus. Nic też dziwnego, że swój stołeczny zamek zaopatrzyli we wszystkie znane w średniowieczu elementy obronne: fosy, wieże, mury kurtynowe, mosty zwodzone, ganki, międzybramia, strzelnice, machikuły i hurdycje. Już około połowy XIV wieku zamek malborski należał do najpotężniejszych twierdz ówczesnej Europy. Poszczególne jego części otoczone były kilkoma pierścieniami masywnych murów, które tworząc łącznie zwarty system dawały jednocześnie możliwość samodzielnej obrony każdej części.

Potęgę warowni najlepiej widać z dna fos – spacer dookoła Zamku Wysokiego przez fosy i międzymurza dostarcza niezapomnianych wrażeń. Piętrzące się ku niebu mury i budowle świadczą o sile ówczesnego państwa zakonnego. Mury u podstawy miały nierzadko grubość około 6 metrów(!); masywne, wysokie pełniły przede wszystkim funkcję obronną. Jedyną dekorację zewnętrznej powierzchni murów warownych tworzył wzór rombowy układany z zendrówek, tj. przepalonych cegieł o czarnej barwie. Ganki dla straży kryte były dwuspadowymi daszkami, których poziome linie tworzyły w widoku z zewnątrz optyczne spiętrzenie brył ku wnętrzu warowni, potęgując monumentalność głównych budynków zamkowych. Bez wątpienia twierdza musiała robić niesamowite wrażenie na przybyszach.