Ikar

Port w Alicante

Wszystkim wiadomo, że podróże kształcą. To, o czym dzisiaj napiszę, jest tylko tego potwierdzeniem...

Jeszcze jako kilkunastoletnie pacholę, gdy tylko dorwałem się do "Mitologii" Jana Parandowskiego, ta książka wywierała na mnie za każdym razem niesamowite wrażenie, kiedykolwiek do niej zaglądałem i zaczytywałem się w nowym micie. Grecki mit o Ikarze i Dedalu znałem na pamięć. Jakże zawsze cierpiałem nad młodzieńczą ambicją Ikara, który uniesiony w powietrze skrzydłami skonstruowanymi przez swego ojca, lecz niepomny jego ostrzeżeń, chciał wyżej i wyżej, ale wosk ma to do siebie, że ciepło słońca potrafi go stopić! Jakże żałowałem Ikara kiedy nieposłuszny radom ojca spadł do morza i... zginął. Bo świat widziany z wysoka zawsze jest lepszy, piękniejszy, o czym dzisiaj tak łatwo się nam przekonać podróżując samolotami...

Będąc w Alicante, błądząc nabrzeżem portowym i fotografując zacumowane jachty, żaglówki, motorówki i łodzie, natknąłem się w pewnym momencie na jakiś pomnik nagiego młodzieńca z deską pod ręką. Podchodzę do tablicy informacyjnej i co czytam? Tak! Ikar wpadł do morza, ale z tych tarapatów zdołał się wykaraskać i przy pomocy deski surfingowej unoszonej na falach zdołał szczęśliwie wylądować na lądzie! Ikar przeżył! Właśnie na cześć tego wyczynu wybudowano mu ten pomnik. Wierzcie mi, w takim momencie człowiekowi wydaje się, że znalazł jakieś brakujące ogniwo, odkrył coś, czego podświadomie potrzebował, szukał i... znalazł! ;o)))

Od kilku dni zmieniłem swe dotychczasowe wyobrażenie o tym micie. Wolę wierzyć w jego zakończenie z happy endem! Że w dalszym ciągu nie wiemy co było później z Ikarem? Że nie wiemy z kim potem żył długo i szczęśliwie? A od czego nasza bujna wyobraźnia? Ludzie z wyobraźnią zawsze byli i będą w cenie! ;o)))