.





Plan był inny szczerze mówiąc.
Ale jeszcze nie raz życie mnie rozczaruje. A myślałam, że coś mi się w końcu uda i będę szczęśliwa.


Niby wierzę ludziom, bywam wręcz naiwna, ale przez to wszystko nie ufam tym, którzy mnie otaczają.
Staram się, a jednak nie potrafię.



W dodatku dzisiejszy sen.
To tylko kwestia dni i ostatecznego pogodzenia się z tym.

I udawanie. Przed innymi. A przede wszystkim przed samą sobą. Oszukiwanie.
Ale nie zamierzam stać w miejscu, wolę nie cierpieć i nie czekać każdego dnia na lepsze.
Muszę wziąć życie w swoje ręce...i ruszyć dalej.


Może i nikt tego nie czyta, ale przynajmniej będę miała wspomnienia po kolejnym etapie, który staram się zostawić daleko za sobą.



Trudno czasami przestać, tak z dnia na dzień. Uczucie przykrości jest ogromne.
Męczy czekanie, słyszenie obietnic, przepraszanie i ranienie po raz kolejny.



Dlatego za każdym razem będę wmawiać sobie, że postąpiłam dobrze.



Tęsknie.