.

Pamiętaj...nie kłam ;>



"Chwycił Sharon za ramiona i odwrócił twarzą do stoku.
— Spójrz na Miller Hill. Pomyśl o boskim zjeździe na sankach! (...)
Wyciągnął ręce i szarpnął sanki Sharon, a potem sam się odepchnął.
— Lecimy! — zawołał ze śmiechem, gdy poczuł pierwsze uderzenie wiatru.
Zjazd był właśnie tak szybki, jak przypuszczał. Jeszcze szybszy. Niemal natychmiast wyrosła przed nim kępa kolczastych głogów. Szarpnął drążek kierownicy i nagłym zwrotem ominął je.
Nowa przeszkoda — sosna. Jeszcze jedno silne pchnięcie drążka i drzewo pozostało w tyle. Igły lodu unosiły się przed nim i kłuły go w twarz. Od lodowatego wichru łzy napływały mu do oczu.
Znów objechał drzewo. Jeszcze kępa krzewów i... Frunął, śmiejąc się na cały głos.
— Brady!
Krzyk Sharon dotarł do niego z wiatrem, gdy przeleciała obok.
— Brady!
Zmrużył oczy smagane wichrem i lodem.
Sharon wyprzedzała go już o szmat drogi. Pędziła coraz szybciej.
Szybciej.
Straciła panowanie nad sankami! — przeraził się Brady.
Dokładnie na trasie, którą mknęły jej sanki, stała potężna sosna.
— Przekręć drążek! — wrzasnął Brady. Wiatr tłumił głos, porywał go w przestrzeń. — Przekręć albo skacz! — krzyczał chłopiec, jak mógł najgłośniej.
— Bradyyy!
Sanki Sharon uderzyły bokiem w sosnę i wyskoczyły w górę wprost na kępę kolczastych krzewów. Potem przejechały na jednej płozie między poskręcanymi gałęziami młodych drzewek.
Brady widział, jak dziewczynę ciska z jednej przeszkody na drugą. Słyszał jej krzyk przerażenia.
Wyskoczył z sanek i przetoczył się po śniegu. Dyszał ciężko i z wysiłkiem stanął na nogi.
Sharon turlała się bezwładnie w dół, ręce nie mogły już utrzymać sanek. Jej przeraźliwy krzyk gasł powoli, aż zamilkł zupełnie.
— Sharon? — Brady rzucił się do niej przez śnieg. — Sharon, nic ci się nie stało? No mów. Przejechałaś się trochę, co?
Cisza.
Brady brnął dalej, potykając się. Wreszcie ją dojrzał. Leżała u stóp wzgórza, z rozrzuconymi nogami, jak szmaciana lalka. Jej twarz tonęła w śniegu.
— Sharon?
Brak odpowiedzi.
— No dobra, Shar, miałaś rację — przyznał Brady, śmiejąc się niepewnie. Pospiesznie przebył ostatnie parę kroków. — Odtąd będziemy zjeżdżać z dziecięcej...
Przerwał.
Sharon leżała bez ruchu.
Dziwne, pomyślał. To dziwne.
Przynajmniej plecy powinny poruszać się przy oddychaniu.
A tu nic.
Brady uklęknął przy niej.
— Sharon? — szepnął.
Nie odpowiedziała. Nie poruszyła się.
Brady wsunął rękę pod jej barki, westchnął głęboko i przewrócił ją na plecy.
— Nie! N i e e e! — jego krzyk rozległ się echem wśród wzgórz.
Twarz Sharon! Jej milutka buzia z noskiem jak guziczek!
Nic z niej nie zostało.
Nie było oczu, nie było warg. W ogóle żadnej twarzy! Nic.
Ciernie i metalowe płozy sanek poszatkowały ją na miazgę. Czerwoną miazgę.
Nie zostało nic prócz krwawej masy, ze skóry i pokruszonych kości. I jasnoczerwonej kałuży krwi na krystalicznie białym śniegu."