Stary Rynek

Stary Rynek na formę dużego placu o kształcie zbliżonym do prostokąta o wymiarach ok. 105 na 85 m. Z 3 stron - od północy, ze wschodu i z zachodu otaczają go charakterystyczne kamienice z podcieniami, przy czym budynki po zachodniej stronie placu oddzielone są od niego przebiegającą wzdłuż Rynku ulicą Zgierską. Od południa do Placu przylega Park Staromiejski (Śledzia).
Stary Rynek i jego najbliższa okolica stanowiły miejsce najstarszego osadnictwa, z którego rozwinęła się dzisiejsza Łódź.
Do początku XIX wieku, tj. do wytyczenia położonego kilkaset metrów na południe nowego centrum miasta - Rynku Nowomiejskiego (dzisiejszy Plac Wolności) Rynek Staromiejski stanowił centrum przedprzemysłowej Łodzi. Plac otaczała drewniana, miejska zabudowa. Także stojący tu ratusz wykonany był z drewna. W okresie tym na południe od Rynku przepływała rzeka Łódka, a na niej utworzony był (w miejscu dzisiejszego parku) znajdował się staw, a przy nim młyn.
Na początku XIX wieku drewniane budynki zostały zastąpione murowanymi klasycystycznymi kamienicami.
W tym okresie okolice Rynku zamieszkiwała niemal wyłącznie ludność żydowska (m.in. Kalman Poznański - ojciec łódzkiego fabrykanta Izraela Poznańskiego).
W okresie II wojny światowej ta zamieszkana przez Żydów okolica weszła w skład łódzkiego getta. Po jego likwidacji otaczające Rynek domy zostały rozebrane.
W latach 50. w ich miejsce wybudowano kilkukondygnacyjne, charakterystyczne kamienice, nawiązujące swym wyglądem do dawnej łódzkiej zabudowy.