Malawicze

Odchodzi w przeszłość kolejny ślad po niezwykłej mądrości naszych dziadów. Pozostałości po zniszczonym pożarem wiatraku z Malawicz Górnych chylą się ku ziemi. Spłonął latem 2011 roku, prawdopodobnie ogień zaprószyły bawiące się dzieci. Wiatrak a właściwie to co z niego pozostało stoi na gruncie należącym do Skarbu Państwa więc nie ma prawie żadnej szansy na odbudowę, nikt się o niego nie upomni.
To już przedostatni wiatrak typu sokólskiego, a jeszcze w roku 1999 było ich podobno 11. Ostatni można jeszcze zobaczyć na wzgórzu cmentarnym pomiędzy wsiami Minkowce – Zubrzyca Mała.
Wiatrak sokólski - spotykany jedynie w północno-wschodniej części naszego kraju, w trójkącie pomiędzy Krynkami, Kuźnicą Białostocką i Sokółką. . Są to wiatraki konstrukcją budynków i mechanizmów wewnętrznych zbliżone do \"koźlaków\". Ich cechą charakterystyczną są kamienne fundamenty w kształcie ściętego stożka, stanowiące ich podstawę. Stożek ten zwany kopcem, wykonany z polnych kamieni i cementowo-wapiennej zaprawy, pełnił funkcję podpory obrotowej młyna. W jego osi wmurowany jest słup,zwany sztembrem, na którym wspiera się budowla sięgająca drugiego piętra.
Malawicki wiatrak wybudował na miejscu poprzedniego wybudowanego w latach dwudziestych XX wieku, a zniszczonego w 1936 roku przez potężną burzę Antoni Bajko. Po nawałnicy pan Antoni postanowił wybudować nowy – znacznie większy od poprzedniego wiatrak. Swój zamiar zrealizował w 1937 roku. Budowa trwała dwanaście miesięcy. W wiatraku zainstalowano urządzenia umożliwiające otrzymywanie ze zboża mąki i śruty. Wiatrak posiadał windy pionowe. Działał do śmierci Antoniego Bajko w 1974 roku. Potem przez 37 lat był znakiem rozpoznawczym Wzgórz Sokólskich, najczęściej fotografowanym wiatrakiem podlaskim Aż strawił do ogień.

https://www.garnek.pl/vinga