MI­ja wszys­tko jak film przed oczy­ma. Przep­la­tają się dni. Czas upływa swoim niez­ro­zumiałym ryt­mem. Puls dni jak bijące ser­ce. Zni­kamy. Każde­go dnia upływa­my niczym piasek z klep­sydry. Czuję po­wiew mi­jających godzin, dni, miesięcy, lat... Słucham opo­wieści 70 latków jak to jeszcze "wczo­raj" by­li młodzi. Ich wczo­raj... Nasze wczo­raj. Czas jak­by, bar­dziej nas otacza. Wple­cieni w niego jak włosy war­kocza. I nicze­go nie jes­teśmy w sta­nie zat­rzy­mać. Miłości, zdro­wia, na­wet siebie. I nie prze­konu­je mnie kar­ma. Mi­jamy. Błysk świado­mości w czer­ni wszechświata. Piękne. Niepojęte.