A mógł zostać gwiazdą ...

Zdjęcie zrobiłem kilka lat temu. Związana jest z nim historyjka. którą opowiem.
Miałem wówczas aparat z głośnym autofokusem oraz obiektyw, którego minimalna odległość ostrzenia wynosiła dwa metry.
Fakty te będą miały istotne znaczenie w finale opisywanej przygody.

Idąc wzdłuż porośniętego krzewami rowu melioracyjnego zauważyłem, po jego drugiej stronie, na łące myszkującego lisa. Zatrzymałem się pośrodku większej przerwy między krzewami i zacząłem robić zdjęcia.
Lis z nosem przy ziemi zbliżał się w moją stronę.
Byłem przekonany, że za moment zauważy mnie lub wyczuje i ucieknie.
Wiadomo, im bliżej znajduje się fotografowany obiekt tym większa jakość zdjęcia. Zacząłem więc fotografować seriami, bo to ostatnie zdjęcie będzie prawdopodobnie najlepszym.
Lis przybliżał się i w pewnym momencie usłyszał terkotanie aparatu. Wyraźnie zainteresował się tym odgłosem i zdecydowanie skierował w moją stronę. Zapewne wziął dźwięk migawki za głos jakiegoś ptaka lub zwierzątka, które mógłby upolować.
Zacząłem żałować, że nie stanąłem bliżej krzewu, za którym mógłbym się częściowo schować. Teraz już nie mogłem nic zrobić. Stałem więc nieruchomo z aparatem opartym na widełkach monopodu, raz po raz wciskając przycisk. Nie wiem dlaczego zapach człowieka go nie spłoszył. Może nie miał jeszcze negatywnych doświadczeń?
Wpatrując się w źródło terkotania podszedł pod samą groblę z przeciwnej strony rowu, którego szerokość razem z owymi niewielkimi groblami wynosiła około dwa metry. Stał tuż przede mną, a jednak mnie nie widział skupiony na tym by wypatrzeć rzekome, terkoczące stworzenie.
Wstrzymałem oddech i kolejny raz wcisnąłem serię aż do zapełnienia bufora pamięci, więc musiałem na chwilę przerwać.
Nagle lis z całej mocy wyciągnął szyję w moją stronę chcąc dojrzeć owego terkoczącego zwierzaka. Ponownie wcisnąłem przycisk będąc przekonany, że oto teraz będę miał niepowtarzalne ujęcie. Zdjęcie dzikiego zwierzęcia zaglądającego w obiektyw z nadnaturalnie wyciągniętą szyją.
Jednak zamiast kolejnej serii usłyszałem, ku swemu najwyższemu zdumieniu, głośne zzzzzzzz autofokusa szukającego ostrości. Rudzielec w ułamku sekundy zrozumiał swój błąd robiąc w tył zwrot, a ja stałem osłupiały nie rozumiejąc dlaczego akurat w takim momencie autofokus zwariował psując mi tę niepowtarzalną okazję.
Dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, że lis wyciągając szyję spowodował, że odległość między nim i obiektywem stała się mniejsza niż dwa metry, dlatego aparat nie mógł ustawić ostrości.
Gdybym stał pół kroku dalej..... lisek mógłby zostać gwiazdą National Geographic :)))
Podobnych bliskich spotkań oko w oko z zupełnie dzikimi zwierzętami miałem więcej, ale to historyjki na inną okazję.