przed burzą

"Chmury ciężkie, brzemienne, pędziły hen skłębione,
traktem niebios, niczym tabun wystraszonych koni.
Stawały, wyciągały swoje łby przerażone,
grzywy na wietrze rozwiane, ślepia wpatrzone w dal.
To ciągnęły za sobą smugi, jakby woale,
w tym szarym oceanie, kłębowisku srebrnych fal.

Iluzją zda się obraz tragicznych ich płomieni,
niczym jęzory ognia, to ciężkie burzy pienie
i jakby walka w piekła otchłani złej, nieznanej,
za chwilę rozpłynęły, rozwiały się bałwany.

Ciężkie stalowo- szare, różowo- czerwone,
z zachodem słońca pomknęły poza gór plejady.
Zwidy one cudowne nad miejską kopułą,
to bladły, to dojrzewały, mieniąc barwy swoje
i niczym Anioł Śmierci nad miastem wzrastały,
to znowu spokojem były, rozwijały chmurą."

dodane na fotoforum:

• Niebo