ślady na piasku - lipiec 1957 rok

Ścisła granica pomiędzy piaskiem a roślinnością.

Schodząc stromym wschodnim stokiem jak na dłoni widzimy jak nagle kończą się wydmy – trudno to sobie wyobrazić ale granica między pasem piaszczystych wydm a bagnistym lasem jest ścisła – można stać jedną nogą w lesie a drugą w piasku.

Wydmy niezwykle mocno przypominają pustynie afrykańskie toteż bardzo często udawały Czarny Ląd. To tutaj ćwiczył Afrika Korps Erwina Rommla przed wyruszeniem do Afryki podczas drugiej wojny światowej. Również wydmy Słowińskiego Parku Narodowego zagrały pustynię w filmie „W pustyni i w puszczy” na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza.

Łeby, na wąskim, piaszczystym pasie lądu między jeziorem Łebsko a brzegiem morza, znajduje się rezerwat wędrujących wydm, zwany „polską Saharą”. Największa wydma, Łącka Góra, osiąga wysokość 42 m. Wiatr nieustannie porusza piaski, co powoduje, że wydmy przesuwają się, zasypując pobliskie lasy i jezioro Łebsko. Jest to zjawisko unikatowe w skali europejskiej i jedna z największych atrakcji Słowińskiego Parku Narodowego, który został utworzony w 1976 roku. W 1979 r. UNESCO zaliczyło Słowiński Park Narodowy do światowej sieci rezerwatów przyrody. We wsi Kluki nad jeziorem Łebsko istnieje skansen budownictwa wiejskiego dawnych mieszkańców tego regionu
- Słowińców.