Michał „Któż jak Bóg” (3z3) (29.IX jest Święto Św. Archaniołów)

Papieska angelologia
Pius XI miał się kiedyś zwierzyć grupie pielgrzymów, że nie tylko rozpoczyna i kończy każdy dzień modlitwą do Anioła Stróża, ale przyzywa jego pomocy również w ciągu dnia i że wielokrotnie jej doświadczył. I właśnie dlatego mówił do przedstawicieli inteligencji katolickiej: „Zalecamy to nabożeństwo zawsze ludziom światłym. Niech nie zapominają o tym, że mają przy sobie niebieskiego przewodnika, niech pamiętają, że anioł Boży istotnie czuwa nad nimi. Ta myśl doda im odwagi i ufności".
Po latach Jan XXIII - który na chrzcie otrzymał imię Angelo - wyjawił, że wspomniany Pius XI zalecał owo nabożeństwo także duchownym pełniącym służbę dyplomatyczną.
Jan XXIII okazał się pojętnym uczniem Piusa XI i dlatego często mówił o aniołach oraz ich posłannictwie wśród ludzi. Zalecał kapłanom, aby uciekali się pod ich opiekę podczas odmawiania brewiarza, rodzicom - by wyrabiali w swoich dzieciach przekonanie, że Anioł Stróż jest przy nich zawsze obecny, a kierowcom - by wzywali ich pomocy podczas jazdy samochodem. Uważał, że myśl o zwołaniu Soboru Watykańskiego II podsunął mu właśnie Anioł Stróż. Wyznał kiedyś, że modli się do niego pięć razy dziennie i dodał, że ilekroć oczekuje na spotkanie z ważną osobistością, prosi swego Anioła Stróża, aby porozumiał się z Aniołem Stróżem tej osobistości i wpłynął na jej życzliwe usposobienie do rozmowy. Cóż to za perspektywy dialogu, również politycznego!

Anioł od początku został stworzony z naturalną dążnością do dobra.

Historia upadku aniołów, choć całkiem inna od historii człowieka, mówi nam wiele o naturze ludzkich grzechów. Być może aniołowie zostali stworzeni nie tylko po to, aby przeprowadzić człowieka ze stanu, w którym się znajduje, do bezpośredniej bliskości Boga. Według wielu przekazów tradycji człowiek, chociaż niższy od anioła, został przeznaczony do godności przybranego syna Bożego. A więc posłannictwo anioła zostało określone także w perspektywie. Aniołowie znając swoją naturę wiedzieli, że ich rolą jest przeprowadzić byty od siebie niższego stanu wyższego niż one same! Bardzo trudno to pojąć, bo to tak jakby uczłowieczać domowego psa lub kota: choćbyśmy nie wiem jak się starali, nigdy nie staną się one bardziej „ludzkie” niż sam człowiek. Tymczasem człowiek ma być „przebóstwiony” i stać się podobny Bogu, a aniołowie mają mu w tym pomóc. Być może właśnie to służebne zadanie wyznaczone aniołom spowodowało, że niektóre z nich zdecydowały (w sposób ostateczny), że nie będą służyć Bogu i człowiekowi.
Jak mówi św. Tomasz, grzechem aniołów była pycha i zazdrość. Ale były to grzechy nieporównywalnie gorsze niż grzechy człowieka, którego czyny są zaciemnione przez nawyki, namiętności, niewiedzę. Anioł, jasno oceniając rzeczywistość, świadomym wyborem odrzucił dobro najwyższe i czyn ten miał wymiar katastrofy kosmicznej, obejmującej wszechświat bytów duchowych i materialnych. Był rozerwaniem harmonii stworzenia, którego skutki trwają do dziś. I choć zbuntowany anioł, jako byt stworzony, nie ma mocy równej Bogu, to jednak rozdarcie, które dokonało się z powodu jego wyboru, zakłóca równowagę całego świata.
Dlaczego więc Bóg nie zniszczy zbuntowanego anioła, który przecież był odpowiedzialny np. za namówienie pierwszych rodziców do nieposłuszeństwa? Dotykamy tu wielkiej tajemnicy istnienia zła na świecie. Być może jest tak, dlatego, że zbuntowany anioł nadal pozostaje stworzeniem Bożym przez Niego umiłowanym, choć nieodwracalnie odłączonym. Powiedzmy szczerze, choć diabeł i piekło są rzeczywistościami nader bliskimi każdemu z nas i naszym czasom, tego co Pan Bóg przygotował, nikt z nas przewidzieć nie potrafi i być może najcenniejszym darem, jaki w nas złożył Pan Bóg, jest tęsknota za objęciem miłością Bożą całego stworzenia.

Modlitwa do Anioła Stróża
Aniele Chrystusowy, stróżu mój święty, opiekunie mojego ciała i duszy, wszystko mi przebacz, w czym zgrzeszyłem w tym dniu i wybaw mnie do wszelkiego zła, wrogiego mi przeciwnika, abym żadnym grzechem nie zagniewał mego Boga, lecz módl się za mnie, grzesznego i niegodnego sługę, abym okazał się godnym łaski i miłosierdzia Najświętszej Trójcy i Matki Pana mego, Jezusa Chrystusa i wszystkich świętych. Amen.

(Aleksander Mień)

https://www.google.pl/#hl=pl&source=hp&biw=761&bih=435&q=katolik+%22zadania+anio%C5%82%C3%B3w%22&btnG=Szukaj+w+Google&aq=f&aqi=&aql=&oq=katolik+%22zadania+anio%C5%82%C3%B3w%22&gs_rfai=&fp=1&cad=b

Święci Archaniołowie: Michał, Gabriel i Rafał

POGROMCA ZBUNTOWANYCH ANIOŁÓW
Michał po hebrajsku znaczy: Któż jak Bóg! To Archanioł Bożej sprawiedliwości, sądu, łaski i zlitowania, jeden z najpotężniejszych duchów niebiańskich. Jego zawołanie wyraża zdumienie, podziw, uwielbienie dla Stwórcy i jest mistycznym przeżyciem wielkości i dobroci Boga. Okrzyk ten ukazuje, że nikt i nic nie jest ponad Boga! Wyraża też wdzięczność i radość za dar istnienia, za to że stworzenie może zdumiewać się, podziwiać i wielbić Boga. Ukazuje potrzebę chwalenia Boga i stworzeń rozmiłowanych w majestacie Stwórcy. Jest w tym imieniu zawarta siła do przezwyciężania zła. Archanioł Michał i jego aniołowie walczą dzielnie z aniołami zbuntowanymi, są bowiem rozpaleni miłością Boga (por. Ap 12,7).
Archanioła Michała przedstawia się ubranego w zbroję, z mieczem w ręku, zabijającego smoka; albo z wagą, na której odmierza on ciężar dobrych i złych uczynków zmarłego.
Towarzyszy umierającym w odejściu ich dusz do nieba. Biorąc z niego wzór - także i my - powinniśmy występować przeciwko fałszywym bogom, przeciw złu, niesprawiedliwości i jakiemukolwiek zniewoleniu człowieka.
Kościół wzywa na pomoc Archanioła Michała przeciw zasadzkom szatana - nieprzyjaciela Boga i ludzi. Archanioł Michał patronuje: umierającym, szermierzom, złotnikom, mierniczym, rentgenologom, rytownikom, szlifierzom i kaplicom cmentarnym.
(www.katolik.pl)

„Któż jak Bóg”
Nie bez powodu sięgamy dziś po zawołanie pierwszego i najważniejszego spośród aniołów, tego, którego sam Bóg wybrał i obdarzył szczególnym zaufaniem – Archanioła Michała. Dlaczego? Bo Michał wystąpił przeciwko Lucyferowi i zbuntowanym przez niego aniołom i wypowiedział im wojnę, posługując się właśnie hebrajskim tłumaczeniem swojego imienia Mika el (któż jak Bóg). „I nastąpiła walka w niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię, został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie” (Ap 12, 7-9). Archanioł Michał jawi się tu świadomym obrońcą Boga, a ponieważ atak szatana zostaje odparty i przenosi się na Kościół, Michał staje się więc także rzecznikiem Ludu Bożego, czyli Kościoła. Daniel, pisząc o zmartwychwstaniu w czasach ostatecznych, przywoła Michała: „W owym czasie wystąpi (…) wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu” (Dn 12, 1a). Można się więc spodziewać, że jego doniosła rola rzecznika i opiekuna Ludu nie kończy się z chwilą zawiązania Kościoła na ziemi. Pismo Święte daje obietnicę opieki tego szczególnego Archanioła nad każdym spośród Bożego Ludu, kto będzie potrzebował, by stanął w jego obronie przed dostępem zła.