Każda choroba izoluje.Wyłącza z obiegu,ogranicza,narzuca swoje warunki.Nie pyta o zdanie ,nie wybiera,nie prosi o zgodę.Wprasza się w zycie rodzinne i chce o wszystkim decydować. W dużej mierze jej to się udaje.Zjawiając się wywołuje różne reakcje- są próby walki,jest rozpacz,jest bezradność .Czasem jest bunt i złość ,a czasem poddanie i rezygnacja.Można byłoby mówić,że to ona rządzi ,do niej należy ostatnie słowo .Przychodzi taki moment ,kiedy trzeba uznać to jedno<>na jest i nie da wyprosić się z domu .Dopiero wtedy następuje coś nowego.Dopiero wtedy można powiedzieć ,że skoro choroba zatrzymuje w domu i nie pozwala wyjść ,to świat może przyjść do domu i stać się jego częścią.. Hospicjum to ten moment ,kiedy pozwala się światu,aby zamieszkał-na tyle na ile potrafi-w domu dotkniętym chorobą..Hospicjum jest bowiem ,czymś więcej niż profesjonalną opieką medyczną .Hospicjum jest wspólnotą z tymi,których choroba chce odizolować od INNYCH...A na to by izolowała od innych godzić się nie wolno .
Pracownicy nie podejmują się walki z wiatrakami .Nie próbują nawet do tego przekonywać ..Wiedzą ,po czyjej stronie leżą karty.I właśnie dla tego robią robią wszystko,żeby jak najwięcej świata zmieściło się w domu jednego chorego dziecka,żeby swiat zamieszkał w tym domu.Pracownikom Hospicjum przyświeca myśl ,która wiele wyjaśnia .TO NIE PRAWDA,ŻE JUŻ NIC WIĘCEJ NIE MOŻNA ZROBIĆ. To jest ciężka praca gdy choroba ,która stopniowo unicestwia ciało,nie może unicestwić życia. Jesteśmy wdzięczni wolontariuszom,bo ich obecność pomnaża najpiękniejsze chwile w życiu Tych,którzy chwilą dysponują zamiast całym życiem..
Istnieje grupa schorzeń ,ujawniających się w różnych okresach dzieciństwa ,doprowadzających do zaniku mięśni ,a w konsekwencji do brak możliwości samodzielnego oddychania .. By właśnie takie dzieci nie leżały pod respiratorem na OIM powstało hospicjum ..NAJLEPIEJ CZUJĘ SIĘ W DOMU.