...

Jeśli można zabić kogoś samym tylko westchnieniem...
Nie, zły początek. Poprzez oczy trafia do mnie wiadomość,
być może zaskakująca, jednakże trafiająca w samo sedno
tego źródła, które naruszone, nadprute, wypuści falę wielką, przeogromną, zalewającą serce. Jakiś kwas, który parzy wnętrze. Dreszcz ogarniający całe ciało. Kim jestem, w umieraniu swoim dusznym środkowym, w zatraceniu się w pustce swojego ja.
Umysł to głupota, porzucam złudne dawne myśli. Pomyłka, ponownie... Cios, krew, żal... Łzy proste jak dziecięce marzenia... A po nich mogę się już tylko pogodzić z tym, co nieodwracalne.
Uśmiechnę się na dodatek, o tak, uśmiechnę się przez te łzy...