„Piękno, moi drodzy, musi boleć, aby było prawdziwe. Musi być niedoskonałe, ułomne, cierpiące, aby mogło być piękne. Musi się kryć w nim, że tak powiem, jakieś zawstydzenie sobą, niepewność siebie, może nawet bezradność, może lęk. Poznasz je zwłaszcza po tym, że ono jak gdyby zdaje się na twoją łaskę, na twoją wyrozumiałość, nawet na twoje przebaczenie, a więc na twoje z nim przymierze. A właściwie to nie ty je poznajesz, to ono ciebie poznaje, czyś godny, aby mogło ci zaufać, otworzyć się przed tobą, obnażyć do bezwstydu, do kalectwa, do cierpienia. I jeśli nie masz być odtrącony, musisz mu równą ufność okazać i przyznać się przed nim do siebie, musisz zrozumieć, że jesteś w równym stopniu jego odbiciem, a wówczas staniesz się jednością z nim. Piękno nie może być pychą. Jego miarą nie może być miara naszego zachwytu. To byłoby nieuczciwe, to byłoby okłamywaniem jego, jak i siebie, to stwarzałoby właśnie przepaść między pięknem a człowiekiem, i to tak głęboką, jak głęboka jest tylko przepaść między pychą właśnie a pokorą. Piękno byłoby więc czymś nieludzkim wobec człowieka. Byłoby tym samym, czym jest Bóg, śmierć, los. Człowiek byłby wtedy tylko jego poddanym. Byłby więc skazany na pragnienie wyzwolenia się z niego w imię odzyskania swojego człowieczeństwa. Tymczasem człowiek potrzebuje piękna. Ale prawdziwe piękno potrzebuje również człowieka, potrzebuje go z całej swojej natury, bez reszty, zachłannie, jak, bo ja wiem co, może niestosowna to czułość, wybaczcie, ale jak bez mała dziecko matki. Nie jest w stanie obejść się samo sobą, nie potrafi istnieć ani poza człowiekiem, ani ponad człowiekiem. Staje się po prostu bezradne, godne jedynie współczucia. Cóż zatem może być jego miarą, spytacie? Może właśnie to, czy nam pozwala i na ile współcierpieć z sobą, czy czujemy się mu potrzebni, czy pragnie choćby naszej wyrozumiałości.”