Świebodzin -wakacje 2008

Kościół św. Michała Archanioła
Kościół pw. Świętego Michała Archanioła został wzniesiony w latach 30. XIV w., prawdopodobnie za czasów Henryka IV. Był to kościół parafialny, który stanął w północno-wschodniej części miasta, między rynkiem a zamkiem. Na miejscu obecnego kościoła św. Michała Archanioła w tamtym okresie stał drewniany mały kościołek pod wezwaniem św. Piotra i Pawła. W XV wieku w miejscu drewnianego kościółka wybudowano okazałą, ceglaną budowlę. Zmieniło się także wezwanie, odtąd patronem staje się św. Michał Archanioł. W 1541 roku pożar niszczy większość miasta nie oszczędzając Kościoła. Szybko odbudowano uszkodzenia, dodano czwartą nawę od północy i rząd kaplic dobudowanych od południa. Dzięki tym unowocześnieniom, kościół stał się szerszy niż dłuższy. Jest to fenomen na skalę krajową, gdyż w Polsce istnieją tylko trzy takie kościoły. Wybudowano również wieżę, na której zamontowano zegar oraz zespół trzech dzwonów.
Rozbudowa prowadzona była w czasach, kiedy do Świebodzina dotarła myśl Ewangelistów, a kościół był w posiadaniu protestantów. W czasach kontrreformacji, czyli XVII w., kościół stawał się na przemian protestancki albo katolicki. Ostatecznie w 1651 r. na stałe kościół przejęli stronnicy papieża. Odtąd nie należał już do diecezji poznańskiej, lecz wrocławskiej. W wieku XIX Świebodzin liczył wówczas 5300 mieszkańców, z czego tylko ok. 800 było katolikami. Ówczesny biskup wrocławski Förster postanowił skierować do tego miasta energicznego i dynamicznego proboszcza Kozera. W latach 1855-1856 przeprowadził on gruntowny remont świątyni nadając gmachowi coraz bardziej współczesny wygląd. Zatrudnił on przy przebudowie A. Langera z Wrocławia. Pozostawił on zasadniczy korpus budowli bez zmian, przebudował jednak znacznie elewację frontową, wznosząc na zakończeniu naw strzeliste szczyty, pośrodku ze ślepym maswerkiem ujętym dwiema strzelistymi wieżyczkami. Ponieważ wieża została całkowicie rozebrana, ten wspaniały szczyt działa zgodnie z intencją twórcy jako substytut wieży. Od zachodu stanęła także kruchta poprzedzająca wejście, lecz już nie o tak strzelistych proporcjach. W trakcie tej renowacji odnowiono również wnętrze.