Poznań - wakacje 2008

Zamek królewski
Budowę rezydencji rozpoczął w poł. XIII w. książę wielkopolski Przemysł I. Powstały wówczas prawdopodobnie murowana wieża mieszkalna i zabudowania gospodarcze otoczone drewnianym częstokołem.
Około 1290 r. książę Przemysł II zapoczątkował rozbudowę rezydencji, która miała stać się zamkiem królewskim.
Tragiczna śmierć króla w 1296 r. nie przerwała budowy. Zamek wykończono w pierwszej poł. XIV w., za panowania Kazimierza Wielkiego. Była to w owym czasie największa budowla świecka w kraju. Obok wieży mieszkalnej stanął olbrzymi budynek o wymiarach 63x17,5 m i przynajmniej 9 m wysokości. Od strony południowej przylegała doń wysoka wieża obronna.
Zamek często gościł koronowane głowy. Chętnie zatrzymywali się w nim Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło i Kazimierz Jagiellończyk. Prawie rok mieszkał tu Jan Olbracht, który w 1493 r. na zamku poznańskim przyjął hołd wielkiego mistrza krzyżackiego Hansa von Tiffen.
Odbyły się w nim dwa królewskie wesela: w 1300 r. Wacława II i córki Przemysła II Ryksy oraz w 1314 r. Kazimierza Wielkiego z księżniczką heską Adelajdą.
Podczas wielomiesięcznego pobytu Zygmunta Starego w 1513 r. jego żona, królowa Barbara Zapolya, urodziła tu córkę Jadwigę.
Gotycka budowla spłonęła w czasie pożaru miasta w 1536 r. Odbudował ją w formach renesansowych starosta Andrzej Górka.
Kolejne zniszczenia przyniósł "potop" szwedzki i wojna północna.
Zrujnowane gmachy zostały częściowo odbudowane w 1721 r., jednak od tego czasu zamek wyraźnie chylił się już ku ruinie.
W 1783 r. ostatni starosta generalny Wielkopolski, a zarazem przewodniczący poznańskiej Komisji Dobrego Porządku, Kazimierz Raczyński wzniósł na fundamentach południowej części dawnego zamku - wykorzystując częściowo jego mury – budynek archiwum. Jego projekt wykonał Antoni Höhne. Później dobudowano doń oficynę.
Po II rozbiorze Polski w gmachu tym mieściła się pruska Rejencja, później sąd apelacyjny, a od 1885 r. - archiwum państwowe.
W 1945 r. zabudowa Góry Przemysła została poważnie zniszczona.
W czasie odbudowy przeprowadzonej w l. 1959-64 podniesiono z ruin tylko gmach wzniesiony przez K. Raczyńskiego. Obecnie mieści się w nim Muzeum Sztuk Użytkowych.
Zachowany do dziś osiemnastowieczny gmach, to budowla o skromnych cechach klasycystycznych. Budynek kryty jest wysokim czterospadowym dachem mansardowym. W północno - zachodniej zewnętrznej ścianie znajduje się fragment muru miejskiego z końca XIII w.