Wilno - wakacje 2007

Katedra pw. Trójcy Świętej, św. Stanisława Biskupa i św. Władysława Męczennika
Katedra to symboliczne serce miasta. Jest ona wybitnym przykładem klasycyzmu, choć, jak przypomina Bartłomiej Kaczorowski: katedra wileńska skrywa dziś pod swoją klasycystyczną szatą pamiątki wielu poprzednich stylów i epok. Ten monumentalny budynek uznawany jest za jedno z największych dokonań klasycyzmu w architekturze sakralnej na ziemiach unii polsko-litewskiej.
Do katedry wchodzi się poprzez monumentalny, dorycki portyk gucewiczowski. Jest to swoiste stylistyczne credo znakomitego architekta i nie ma sobie równych pośród dzieł klasycyzmu na terenach dawnej Rzeczypospolitej.
Wejście zdobi dekoracja rzeźbiarska z lat 1783–179, która jest dziełem nadwornego artysty króla Stanisława Augusta, Tomasso Righiego, obecnego także przy budowie warszawskiego pałacu w Łazienkach. Wielka kompozycja figuralna w tympanonie frontowym ukazuje Ofiarę Noego po wyjściu z Arki.
W niszach między pilastrami ustawiono posągi Ewangelistów, ponad nimi zaś płaskorzeźby ze scenami z Dziejów Apostolskich.
Po bokach, po obu stronach portyku, stoją wielkie posągi Mojżesza i Abrahama.
Największe jednak nasze zainteresowanie wzbudzają posągi na szczycie świątyni. Są to trzy figury dłuta Kazimierza Jelskiego – pośrodku św. Helena (z krzyżem), po lewej św. Stanisław, po prawej – św. Kazimierz. Posągi zostały ustawione przez Szulca po śmierci Gucewicza, pierwotnie uważano, że są nazbyt wielkie w stosunku do bryły kościoła; ale dziś, obok portyku, właśnie one stanowią najbardziej charakterystyczny element bryły katedry wileńskiej.Obecnie stojące są rekonstrukcjami z 1996 r. oryginałów zniszczonych w 1950 r.
Rzeźby znajdują się również na elewacjach bocznych. Na ścianie północnej umieszczone są rzeźby pięciu świętych jezuickich a na ścianie południowej siedmiu Jagiellonów. Rzeźby te wykonał je w I połowie XIX w. Jelski.

Obok Katedry stoi, mierząca blisko 60 metrów wysokości, wieża. Ta kremowobiała, odosobniona budowla, która pełni obecnie rolę dzwonnicy to dawna baszta. Wybudowana została zapewne w XIV w. i na początku XV w.włączono ją w obręb murów Zamku Dolnego. Po jego zrujnowaniu „oderwała” się od macierzystego kompleksu. W końcu XVI w. została podwyższona o trzy nowe kondygnacje, na planie ośmioboku i w takim kształcie zachowała się do dziś.
Dzwonnica mieści dziesięć dzwonów, które pochodzą z okresu XVI–XVIII w.. Znajdujący się zaś na dzwonnicy zegar uruchomiono w 1803 r.