Wilno - wakacje 2007

Ostra Brama
Wilno pierwotnie miało pięć bram miejskich. W przywileju Aleksander Jagiellończyk z 6 września 1503 r. zwiększył liczbę bram do dziewięciu. Ostra Brama wraz z przylegającym do niej fragmentem muru obronnego stanowi jedyną pozostałość dawnych fortyfikacji miejskich. Ta gotycka brama wzniesiona w latach 1503-1522 zachowana z 9 istniejących niegdyś bram miejskich, najpierw zwana była Miednicką, gdyż prowadziła w kierunku traktu do Miednik Królewskich, gdzie znajdował się zamek wielkich książąt litewskich. Obecne określenie przyjęło się mniej więcej sto lat później, pochodzi od dzielnicy zwanej Ostrym Końcem.
Sława Ostrej Bramy wiąże się z Sanktuarium Maryjnym, którego znaczenie wychodzi daleko poza granice Polski i Litwy.
Lokalizacja sanktuarium jest nieprzypadkowa – wywodzi się jeszcze ze średniowiecznego przekonania, że umieszczanie świętych obrazów na bramach i murach niejako wzmacnia ich działanie, zabezpiecza przed kataklizmem, zwłaszcza niewidzialnym – zarazą, ale i pustoszącymi dawne miasta pożarami. Początkowo obraz wisiał na samym murze – w niszy, identycznej z tą, jaką zobaczyć można na elewacji od strony przedmieścia. Dopiero w miarę wzrostu popularności, w okresie 1671–1672, wybudowano kaplicę drewnianą, która spłonęła w 1711 r., ale wizerunek nie został uszkodzony.
Wystawiono wówczas, ok. 1715r., kaplicę barokową w formie łuku triumfalnego, którą z kolei przebudowano w duchu klasycystycznym w 1829 r. do dzisiejszej postaci.
Sanktuarium ostrobramskie niezależnie od podziałów geopolitycznych zachowuje status jednego z symboli Rzeczpospolitej. Pisał o nim w słynnych strofach Mickiewicz (Panno święta, co w Ostrej świecisz bramie), modlili się tu marszałek Piłsudski i prezydent Mościcki. Nawet w najbardziej ponurych czasach ZSRR sanktuarium działało bez przeszkód. Dziś odbywają się tutaj msze polskie i litewskie.
Na Bramie pierwotnie znajdował się napis w języku polskim "Matko Miłosierdzia, pod Twoją obronę uciekamy się", jednak w 1867 z polecenia Rosjan usunięto go zamieniając na łaciński. Po odzyskaniu Wilna przez Polskę pierwotny napis przywrócono, jednak po 1946 ponownie go usunięto zastępując łacińskim.