MIESZKAŃCY ŁAZIENEK KRÓLEWSKICH - C.D.

Modraszka, sikora modra gatunek niewielkiego, osiadłego (niektóre populacje wędrowne) ptaka z rodziny sikorowatych
zamieszkującego w zależności od podgatunku całą Europę z wyjątkiem północnej Skandynawii, a także część zachodniej Azji. Preferuje przy tym głównie świetliste lasy liściaste i mieszane, rzadziej iglaste, zamieszkiwane również przez dzięcioła dużego, w którego starych, opuszczonych dziuplach gniazduje. Nie jest zagrożona wyginięciem, a w większości krajów (w tym w Polsce) jest nawet liczna.

Upierzenie (dla ludzkiego oka) jest na brzuchu żółte z niewielką czarną plamą. Grzbiet jest ciemnozielony z niebieskimi akcentami. Głowa jest biała z kilkoma czarnymi paskami i niebieską "czapeczką", podobną do tych, jakie występują u dzięciołów. W locie widać ciemny, szarawy spód skrzydeł. Jednak dla samych, widzących nadfiolet ptaków, wyglądają one zupełnie inaczej (np. samice wyglądają inaczej niż samce). Głos modraszki jest wysoki, przypominający gwizd, podobny do głosów innych przedstawicieli rodziny sikorowatych. Jest nieco mniejsza od wróbla domowego.

Gniazduje w dziuplach wykutych przez dzięcioła dużego. Ma bardzo liczne lęgi. Pisklęta karmione są głównie owadami. Ich legowiskiem w dziupli jest uwite przez osobniki dorosłe gniazdo, podobne do gniazda sikory bogatki. Osobniki młodociane są równie kolorowe jak dorosłe, jednak są ubarwione inaczej. Nie mają też niebieskiej "czapeczki". Po zakończeniu lęgów zarówno młode, jak i dorosłe, żyją w grupach. Zimą żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym. Odwiedzają też karmniki, ceniąc przede wszystkim słonecznik, orzeszki ziemne i mieszanki tłuszczowo - nasienne. Ustępują jednak przy nich większym sikorom bogatkom
W Polsce liczny ptak lęgowy na całym niżowym obszarze kraju. Szacuje się i zagęszczenie na 2-5 par na 10 ha (a w żyznych łęgach nawet do 10 par). Większość populacji zimuje (zwłaszcza na zachodzie kraju), ale część osobników odlatuje do południowej Francji (na ich miejsce przybywają ptaki z Półwyspu Skandynawskiego). Przeloty w marcu-kwietniu i wrześniu-październiku.
Modraszka jest mniejsza od bogatki i wróbla. Bardzo ruchliwa (choć nie tak jak bogatka) – zwinnie porusza się skacząc pomiędzy cienkimi gałązkami zwisając głową w dół. Nie kryje się przed człowiekiem. Lata dość słabo. Gdy wędruje lub zimą skupia się w stada, które mogą liczyć do kilkuset osobników. W najchłodniejszych miesiącach roku można ją spotkać w grupach mieszanych obok pełzaczy, kowalików, dzięciołów i mysikrólików – razem szukają pokarmu i ostrzegają się przed drapieżnikami.

dodane na fotoforum: