Być jak dąb...

Idę sobie zamaszyście
i opada ze mnie życie jak jesienne liście.
Jakie liście? - dębu, brzozy, topoli,
ale to boli.



No cóż? było kilka miłości
i trwoga, i noce bezsenne,
było dużo tkliwości i złości,
wszystko zmienne.



No i lecą liście, liście,
a każde: imię.
Powiedz je uroczyście,
wymień.



Ach, nie! To już nagie gałęzie
chwytliwe.
Kiedy serce i myśl na uwięzi,
jak być szczęśliwym?



I ostał się pień nagi,
nad nim zamieci kłąb.
Odwagi!
To ja - dąb.
(Wł. Broniewski)