WDZIĘCZNOŚĆ
Istnieje pamięć, która odnosi się do głowy. Jeden zapamiętuje coś łatwo, inny szybko zapomina. I istnieje pamięć, która ma o wiele głębsze korzenie. Korzenie tej pamięci tkwią w sercu.
Ludzie byli dla mnie dobrzy. Troszczyli się o mnie, gdy byłem mały. Towarzyszyli mi, gdy podrosłem. Wspierali mnie, gdy było mi źle. Cieszyli się ponieważ ja byłem radosny. Wszystko to przynosiło mi ulgę. Moje serce nie zapomni o tym. Pamięć serca zwie się wdzięcznością.
Powiedz „dziękuję”, mały człowieku, za strumień miłości, który w całkowitej ciszy przepływa przez świat. Dziękować to zauważyć, ile dobra się dla ciebie czyni. Sam sobie dałeś wzrok? Sam przyprawiłeś sobie palce u rąk? Gdzieś tu tkwi tajemnica miłości. Gdzieś jest ktoś, kto cię niewiarygodnie lubi.
Dziękować to przypomnieć sobie wszystko, co uczynili dla ciebie inni. Aby być wdzięczny, nie musisz być bogaty. Nic nie boli tak jak niewdzięczność. Najczęściej jest ona wyrazem obojętności i nieczułości. Niewdzięcznik uważa wszystko za normalne i oczywiste. Człowiek wdzięczny pokaże, że jego serce ma dobrą pamięć.
20 grudnia