CHOROBA MOWY
Mówienie jest na topie, czyny są niemodne. Jeszcze nigdy nie mówiono tyle co dziś. Jeszcze nigdy nad głowami ludzi nie przetaczała się lawina tylu pustych, bezsensownych słów. Każdy pragnie mówić, każdy chce zabrać głos. Ale tylko niewielu ma coś do powiedzenia, bo tylko niewielu potrafi znieść ciszę i wysiłek myślenia.
Niegdyś zarazek choroby mowy kochał stoliki w restauracjach i spotkania przy kawie. Dziś wirus ten atakuje popularny talk-show, zebrania, konferencje, kongresy, debaty publiczne, najchętniej ludzi, z których jeden twierdzi o drugim coś wręcz przeciwnego. Wirus mowy czuje się nadzwyczaj dobrze w niezrozumiałych wyrazach obcych lub frazesach: „wychodzę z założenia”, lub „w moim odczuciu” albo „to nie ma sensu”.
Módl się każdego dnia słowami tej zwykłej, aktualnej modlitwy: „Panie, pomóż mi trzymać mój wielki język za zębami, aż będę wiedział, co mam powiedzieć, Amen”. Zastanów się: Lepiej jest milczeć i tylko głupio wyglądać, niż dużo mówić i w ten sposób udowadniać, jak bardzo jest się głupim.
6 lipca