Powązki Warszawa Jadzia Leśniewska (1856 - 1861 )

Idę tam, gdzie mnie czeka
szczęśliwość niebieska.
zostawiam Tatę, Mamę,
lalki......nawet pieska.
Ciepłe ubranko włożę
na daleką drogę
i wysokie buciki...
bo przemarznąć mogę.
Zabiorę mały krzyżyk
i powtarzam szczerze :
Bądź Panie, Twoja wola,
wierzę w niebo, wierzę !
Płacz rodziny wciąż słyszę
i żałosne słowa.
Przybądźcie Aniołowie......
Jadzia jest gotowa !

Figurka małej Jadzi ustawiona została na wysokim na ok. 1 m i dosyć oryginalnym cokole. Udaje on bowiem niewielką górkę, usypaną z różnej wielkości kamieni, na której froncie wmurowano prostokątną tablicę z pisaną ozdobną kursywą inskrypcją. Dopiero na tej konstrukcji ustawił autor Faustyn Cengler swoje dzieło.

Na skraju podstawy wyrzeźbionej tak, aby \"udawała\" skały, \"wyrasta\" złamany konar drzewa. Obok niego, prawą rączką oparta o odłamaną gałąź, stoi niewiele odeń wyższa dziewczynka. Główkę ma lekko odchyloną w lewo o wzroku utkwionym gdzieś w dal. W lewej rączce tuli do piersi krzyż. Nasza panienka ubrana jest skromnie, ale z elegancją: płaszczyk z kołnierzykiem, obszyty futerkiem(?), zapinany tylko pod szyją, odsłania sukienkę nad kostki, której spódnica marszczy się w liczne, miękkie fałdy. Na nią założony został krótszy fartuszek. Do tego kozaczki na obcasiku (widać nawet ich zapięcie). Proste, półdługie włosy podtrzymuje prosta opaska.