(8)
Grób Lusi Raciborowskiej. Już z daleka można zauważyć charakterystyczną rzeźbę górującą nad innymi - jeden z bardziej znanych powązkowskich pomników. Wykonał go w 1900 roku Donato Barcaglia, rzeźbiarz z Mediolanu. Jest to przykład eklektyki przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku, gdzie secesja, impresjonizm i symbolizm przenikają się wzajemnie. Twórcy tego typu sztuki nagrobnej odrzucają tradycyjny cokół jako podstawę i rezygnują z siedzącej na nim klasycznie upozowanej postaci, W rezultacie mamy dzieła charakteryzujące się asymetrią. Artyści igrają z równowagą i przyciąganiem ziemskim. Postaci są przedstawiane w naturalnych pozach, często dynamicznie, niemal balansują na płytach grobowców.
Lusia nie stoi więc na cokoliku, lecz wzlatuje z półotwartej trumny. Dotyka jej tylko fałdami całunu, ponieważ stopy ma już oderwane od podłoża. Spojrzenie zwraca ku górze. Niesamowity efekt daje kontrast statycznej trumny i unoszącej się ku niebu dziewczyny o delikatnej twarzy. Opuszczając swój grób, niejako odbija się od śmierci, kpiąc z niej, Czekała w trumnie na Sąd Ostateczny i było to jej \"tymczasowe miejsce pobytu\". Teraz wyrywa się z niego i wzbija ponad okoliczne mogiły.
dodane na fotoforum:
