Puzzle są jak nasze życie
Czasem ułożenie trwa zbyt długo..


z rana otwieram swoje bramy
I te codzienne i te osnute resztką ze snu
Porozrzucana pokątnie (jak zwykle)
Zbieram puzzle z pięknej okładki
Tworzę dzień zwykły, szary, mój
Znając już końcowy chwyt natury
Próbuję wplatać elementy orientu
Te dzikie, nieujarzmione, nienasycone
Ni w tą ni w tamtą, nie chcą symbiozy
Kaleczę obraz za niskiej rozdzielczości
Mieszam światy, chwile, oddechy
Pośród trzepotu umierających motyli
Poszukuję tylko swojej otchłani
Mając nadzieję na czerwone róże

dodane na fotoforum:

• Puzzle