...Niezapominajkowe święto...

To nie okazałość, lecz duma
i skromność i wielkość ukryta
kolor nieba i myśl w rozumie
i ta siła... a w czym? Przeczytaj...

***

Czy widziałeś kiedyś jak kąpią się dzieci
w swawolnej radości, co w obłoki leci,
a krople zaś drgają w złocie pomarańczy,
na gałązkach wierzby roztańczonym walcem?

A czy widziałeś kiedyś Niezapominajki,
które dziś obchodzą święto jakoś skromnie,
nikt im nie zaśpiewa, nie opowie bajki.
mało kto je kocha, niewielu rozumie...

Przecież z snów garściami zbierają obłoki
i w tafli strumienia nurzają marzenia,
wciąż walc w niebieskościach, w weselnych nastrojach
tańczą wykąpane nad źródlanym zdrojem.

Znają tajemnice, które szepcze ziemia,
w kim są zakochane gwiazdeczki na niebie,
pochylą nad maleńkim, ziemskim istnieniem,
a każdy uczynek niepamięć zagrzebie.

A radość ich taka, jak kąpiących dzieci,
małe szczęścia perełkami z łez haftują,
ich miłość tęczowo w tych kroplach się świeci.
Pochyl nad kwiatuszkiem, one duszą czują!

***

...chociaż burze i nawałnice
kolejne wiosny i lata przemilczeń
przetrwa myśl piękna w obłoku błękitu
w niezapominajkowym sercu...

Autor EWA.