Lubart prowadził politykę zbrojnej rywalizacji o te ziemie z królem Kazimierzem Wielkim. Walki zakończył pokój i podział wpływów. Część zachodnia Wołynia przypadła Polsce a wschodnia Lubartowi i Litwie.

Jednym z jego następców był wielki książę Witold. Łucki zamek stał się jedną z ulubionych rezydencji tego władcy, a samo miasto zyskało miano drugiej po Wilnie stolicy Litwy.
Witold dbając o rozwój miasta starał się osadzać tu „obcoplemiennych” kolonistów Żydów, Ormian, Tatarów i Karaimów.
Jak w innych kresowych miastach I Rzeczypospolitej stało tu obok siebie 19 cerkwi, synagoga i liczne bożnice, karaimska kenesa oraz 2 katolickie i po jednym ormiańskim i luterańskim kościele. Liczne klasztory i świątynie oraz obecność siedzib trzech biskupów różnych wyznań spowodowała, że Łuck był nazywany Rzymem Wołynia.