krzyże wotywne

Dziś na wzgórzu wznosi się około 10 tysięcy krzyży — drewnianych, metalowych, kamiennych, małych i wielkich.
Zostały przyniesione lub przywiezione w pielgrzymkach lub przez pojedyncze osoby czy rodziny. Zostawiają je pielgrzymi razem ze swoimi intencjami i modlitwami o zbawienie, przepraszając za popełnione zło, dziękując za otrzymane wstawiennictwo, prosząc o uzdrowienie, duchową odnowę, wyzwolenie z nałogu, o nawrócenie i wiarę dla najbliższych, o zmiłowanie nad tymi co odeszli. Niektóre są wypełnieniem złożonych Bogu przyrzeczeń lub pamiątką po ważnych wydarzeniach, a także dziękczynieniem za okazaną łaskę. Zostały ustawione w imieniu parafii, stowarzyszeń i ruchów, przez przedstawicieli różnych zawodów i instytucji. Za każdym z krzyży, i małym i dużym, kryje się żarliwa modlitwa. Monasterska kronika mieści spisane na swoich kartach wiele ludzkich dramatów i tyleż samo radości, dziękczynienia Bogu za cud doznanej łaski, tych którzy przybywali tu i przybywają, wierząc w przemieniającą moc Pana.
Krzyże tradycyjnie przynoszone są przez wiernych od setek lat. Pątnicy stawiają je obok sanktuarium przez cały rok, jednak najwięcej krzyży przybywa w przeddzień Święta Przemienienia Pańskiego. Co roku w przeddzień tegoż Święta przybywają na Górę Grabarkę prawosławne pielgrzymki z całego kraju – głównie jednak z wschodniego pogranicza Polski.
Wielu spośród pielgrzymów niesie ze sobą drewniane krzyże - większe, mniejsze i całkiem malutkie. Widnieją na nich wypisane w językach słowiańskich prośby lub dziękczynienia. Niektóre z krzyży są przystrojone polnymi kwiatami. Razem z krzyżami pielgrzymi niosą swoje codzienne trudy, cierpienia, błagania, które przedstawiają Bogu w dniu święta Spasa Zbawiciela.
Z roku na rok gęstnieje las krzyży otaczających cerkiew, jak i gęstnieje las zostawianych razem z nimi pątniczych modlitw.
Święta Góra Grabarka nazywana jest także Górą Krzyży - nazwa ta wywodzi się od krzyży ofiarnych z epitafiami pisanymi cyrylicą otaczającymi cerkiew Przemienienia Pańskiego. Krzyże stojące wokół niewielkiej, drewnianej cerkwi stały się symbolem Świętej Góry. To prawdziwy las krzyży, pośród których można jedynie przejść wąziutkimi ścieżkami.