Ta chwi­la

Pat­rzysz na skra­wek nieba
Roz­marzo­na
Nie mam od­wa­gi te­go prze­rywać
Jes­tem obok

Wy­ciągam dłoń i ją za­raz co­fam
Niczym chłop­czyk pragnący słod­kiego cu­kier­ka
Nis­ko płyną pos­trzępione pucho­we chmu­ry
Myślałem, że ty prag­niesz do­sięgnąć ich

Py­tam na­wet siebie głupio
Pew­nie mając ludzkie sza­lone od­ruchy
O czym tak nap­rawdę myślisz
Mam nadzieje, że o naszej miłości

Ja­kiś ptak da­leko za­wisł w po­wiet­rzu
Wygląda jak po­lujący jas­trząb
Drgnęłaś
Wreszcie od­ważam się dot­knąć twe­go ra­mienia

W twych oczach wyczy­tuję wiele
Kładziesz pal­ca na mych us­tach w geście mil­cze­nia
Tak
Nie wol­no niszczyć pew­nych chwil
Trze­ba żyć ich pełnią
Jed­nak cza­sem nie mącąc ciszy

/Władysław An­drzej Bob­rzyc­ki /


https://www.youtube.com/watch?v=m2p9B3vzVjc