(1)
...Mój pociąg życia wcale nie zwalnia swojego biegu w miarę zbliżania się do stacji przeznaczenia . Patrzę na życie z okna mojego wagonu , patrzę jak wszystko przesuwa się z niezwykłą prędkością .
Nieubłagalnie pędzi i pędzi przed siebie , pędzi w kierunku przeznaczenia . Z wielką uwagą obserwuję tych którzy wsiadają i dosiadają się do mojego wagonu . Wsiadając mają niewiele bagażu ale w miarę podróży przybywa go więcej i więcej . Smutne to jest , gdy dzieci dzwigają ten ciężar i gdy wysiadając na wcześniejszych stacjach , pozostawiają po sobie ból i żal . Są też tacy którzy opuszczają mój wagon w momencie w którym zdążyli już się zaprzyjaźnić , zostawiając po sobie wspomnienia , miłe a czasem mniej . Ciągle przyglądam się tym którzy dosiadają się by towarzyszyć mi w tej niełatwej podróży życia .
Różne są to twarze , radosne i smutne . Różne są też serca , otwarte i skryte . Tak samo spojrzenia , szczere i zdradliwe . Nie ważne jest co nas dzieli bo jedno jest pewne , wszyscy mamy te same bilety . Bilety w jedną stronę ! Pamiętajmy o tym !
Patrząc na moich współtowarzyszy w przedziale , jedno wiem , że zanim opuszczę ten wagon będę im umilać tę podróż , pomagać dzwigać ich bagaż który czasem jest za ciężki dla nich . Zanim wysiądę a mojego wagonu , pragnę pozostawić po sobie jak najlepsze wspomnienia bo dobrze wiem , że jaka jest i będzie ta podróż życia , zależy od nas samych ...
