Mieniaki

z lewej strony zdjęcia mieniak strużnik.... mieniak tęczowiec bez wyraźnej kropki na dole skrzydeł i obwódki.... ..jest gatunkiem środkowoeuropejskim.
Długość skrzydła przed niego osiąga 34-45 mm, skrzydła tylne nieco spiczaste, brzeg dolny wygięty ku wierzchołkowi. Wierzch obu par skrzydeł u samca brunatny lub lśniącofioletowy, u samicy brunatny, na brzegach zewnętrznych przyciemniony, za obrzeżeniem długa ciemnobrązowa przepaska. Na przednich skrzydłach deseń złożony z okrągłej czarnej plamy i kilku białych plamek na tylnych skrzydłach u wierzchołka okrągła czarna plama w pomarańczowej otoczce i szeroka, biała przepaska. Znana jest odmiana aberracyjna zupełnie pozbawiona desenia.
Spód skrzydeł bogato ubarwiony, przeważa barwa brunatna, brązowa i pomarańczowa, układająca się we wzór odpowiadający deseniowi wierzchu skrzydła.




Motyle pojawiają się w jednym pokoleniu na początku lipca w lasach liściastych pojedyncze osobniki spotyka się jeszcze pod koniec sierpnia. Szukając wilgoci chętnie zalatują na brzegi kałuż, rozlewisk błotnych i strumieni oraz na drogach leśnych , gnijącej materii organicznej i ekskrementach. Często spotyka się w takich miejscach po kilkanaście motyli siedzących razem z mieniakami strużnikami, pokłonnikami i innymi południcami. Sposób zachowania się mieniaków znacznie odbiega od zwyczajów innych motyli dziennych. Pożywienie pobierają z ran na drzewach (soki) i gnijącej materii. Przebywają głównie w koronach drzew, szczególnie samice, które rzadko sfruwają na ziemię. Motyle mieniaków nigdy nie siadają na kwiatach. Spłoszone uciekają szybkim, gwałtownym lotem.