Witajcie....

PODBIAŁ POSPOLITY
Tussilago farfara


Gdy ukażą się żółte kwiaty podbiału, wiadomo, że nastaje wiosna.
Kwiaty tej byliny przypominają mniszek lekarski, lecz się nieco mniejsze i smuklejsze, o koszyczkach okrytych od dołu purpurowo fioletowymi, łuskowatymi listkami. W nocy kwiaty są zamknięte. Zamykają się również szybko po zerwaniu. Podbiał kwitnie zanim rozwinie liście. Te z kolei wyraźnie różnią się od liści mniszka. Są duże, okrągławosercowate, z płytkimi zatokami i ząbkami na brzegach. Liście początkowo całe puszysto owłosione, z czasem z wierzchu łysieją, pod spodem jednak pozostają nadal omszone, prawie białe. Podbiał najczęściej rośnie przy źródłach, nad brzegami wód, na skrajach wilgotnych lasów i na wapiennych wzgórzach. Szczególnie lubi gleby gliniaste. Porasta również hałdy węglowe i pogorzeliska.
Od czasów Hipokratesa podbiał byt cenionym lekiem na kaszel i choroby oskrzeli. Co do tego zgodni byli zarówno Galen jak i św. Hildlegarda.
Dzisiaj nadal jest stosowany w ziołolecznictwie. Surowcem zielarskim są liście i kwiaty. Koszyczki kwiatowe trzeba zbierać, gdy tylko zaczną się rozwijać, bez szypułek. Liście zbiera się bez ogonków, od maja do czerwca. Suszy się je na słońcu lub w piekarniku, w temperaturze około 40st C, możliwie szybko, bo czernieją. Najlepiej suszyć w piekarniku, gdyż wolno schną. Do sporządzenia domowego syropu używamy kwiatów świeżych.