(8)
Zamek w Zbarażu (Nowym Zbarażu) został ukończony w 1626 roku. Twierdzę w typie palazzo in fortezza na polecenie Jerzego Zbaraskiego i Krzysztofa Zbaraskiego zaprojektował Henryk van Peene z Flandrii.
Zamek otoczony przez ziemne fortyfikacje był nieskutecznie oblegany przez Kozaków w 1649 roku (oblężenie to opisał Henryk Sienkiewicz w Ogniem i Mieczem). W 1675 roku na krótko zajęty bez walki przez Turków w czasie wojny z Turcją 1672-1676. Następnie zajęty przez Rosjan w 1707 w czasie III wojny północnej i 1734 roku w czasie wojny o sukcesję polską. W XVIII wieku zamek należał do rodu Potockich. Zniszczony poważnie przez Rosjan w 1914 r. podczas I wojny światowej. Odbudowany w 1935 r. przez polski Związek Oficerów Rezerwy. Po 1945 roku częściowo zburzony. Obecnie zespół ukraińskich muzeów: Muzeum Historyczno-krajoznawczego, Muzeum Iwana Praszki oraz Muzeum Chleba.
Architektura[edytuj]
Twierdza została zbudowana na planie kwadratu o boku 88 metrów z czterema bastionami w narożach o wysokości 23 metrów z kazamatami i fosą o szerokości 20 metrów. Zamkowe lochy ciągną się aż pod klasztor bernardynów[potrzebne źródło]. Do wnętrza zamku prowadzi barokowa dwupiętrowa brama.
W pobliskiej wsi Stary Zbaraż znajdował się poprzedni zamek rodu Zbaraskich.(źródło :Wikipedia)
