Kiedy człowiek zgu­bi się w ta­kim gąszczu,
cza­sami zaj­mu­je mu dłuższą chwilę,
nim uświado­mi so­bie, że się zgu­bił.
Bar­dzo długo jes­teśmy prze­kona­ni,
że zboczy­liśmy ze ścieżki tyl­ko od­ro­binę,
że już la­da mo­ment znaj­dziemy się z pow­ro­tem na szla­ku.
A po­tem przychodzi jed­na noc za drugą
i na­dal nie ma­my pojęcia, gdzie się znaj­du­jemy,
i wreszcie mu­simy przyz­nać, że tak da­leko
odeszliśmy od ścieżki, że już na­wet nie wiemy,
po której stro­nie wschodzi słońce.
Elizabeth Gilbert


_______
Zatonie, fragment parku z ruinami oranżerii