Chmury

Spójrz na te wspaniałe chmury, na ich wysokie szczyty w oddali,
dumne, unoszą się błyszcząc, tak białe jak biały jest śnieg!
Szybują cicho przed siebie, aby spokojnie zakończyć bieg.
Powoli rozpuszczają się w ulewie chłodnych kropli.

Majestatyczne chmury – poprzez życie, poprzez umieranie
płyną przed siebie w słonecznym blasku promiennym,
bez skrywanego niepokoju w eterze tak klarownie czystym,
płyną w wielkiej ciszy, okazując ciche dla losu ignorowanie.

Oczywiste dla mnie, że ta ofiarowana odświętna duma,
może unosić, nie tam, gdzie światowy pośpiech panuje
i jakże gniewnie głośnymi dźwiękami wokół hałasuje,
i niesie słoneczne poświaty, złote wieńce wokół czoła.

z netu
z tomu „Moln” 1922
tłum. ze szwedzkiego Ryszard Mierzejewski