Czas kiedy myśli plączą się jak nici...

Kiedy umiera ktoś... Ktoś kto gdzieś tam w sercu jednak gościł mimo, że na codzień się nie utrzymywało kontaktów...

I dopiero kiedy taki człowiek odchodzi, w myślach, w kólko jest powtarzana kwestia "dlaczego?"

Ja wiem dlaczego. Rak. Choroba XXI wieku, która zbiera okrótne żniwo wśród ludzi, którzy na to nie zasłużyli.
Ludzi, którzy zostawiają za sobą zrozpaczoną rodzinę, przyjaciół i znajomych.
Walka przegrana.
Zapewne jak jedna z wielu. Ale boli jak niewiele rzeczy.
To mój wujek dziś przegrał walkę. Walkę, którą toczył od dwóch lat. Kto wie czy gdyby lekarze wcześniej odpowiednio nie zareagowali to by żył.
A może tak musiało być?

Jest mi cholernie przykro.
Cholernie nie wierzę, że życie jest tak niesprawiedliwe, że zabiera spomiędzy nas na prawdę dobrych, uczciwych ludzi.
I nie mówię tego tylko dlatego, że to był mój wujek... On był na prawdę mądrym, ciepłym człowiekiem.

A myślałam: pojade w marcu do Polski, żeby go zobaczyć, spotkać i chociaż ostatni raz porozmawiać "tak w razie co".
Nie udało się. Ostatnia rozmowa przed 10 miesięcy i nie pamiętam dokładnie kiedy i bierze mnie wstyd. Wstyd, że nie byłam bliżej, że moje własne życie zajmuje mnie tak mocno, że nie jestem w stanie utrzymywać codziennie kontaktów z ludzmi z którymi bym chciała. O których myślę i życzę jak najlepiej.

Nie wyszło... Wujek odszedł, zasnął w szpitalu. Mam nadzieję, że nie bolało.
W pełni docenienie człowieka przychodzi z jego śmiercią i przeraża mnie to jeszcze bardziej...
Przeraża mnie też myśl, że naokoło mam jeszcze mnóstwo osób, które swoim odejsciem doprowadzą mnie do płaczu i uczucia bezradności...

Pierwszy raz żegnałam moją prababcie, byłam za młoda żeby ja szanować, ale śmierć sama w sobie dotyka dziecięcego serducha.
Dziś dotknęła i rozumu.

I nie życzę nikomu żeby musiał patrzeć jak własny ojciec, wujek, brat, siostra, kochanek, mąż ktokolwiek bliski umiera cierpiąc przez chorobę.

Mój wujek zostawił swoją rodzinę. Moja kilka lat mlodszą siostre cioteczna i znacznie młodszego brata ciotecznego.

I tutaj jest pochowany mój największy ból...
I bezradność, bo jestem za daleko by chociaż położyć dłoń na ramieniu.