Oploty, ale czy tylko z głupoty?

Bluszczu! Lubię cię boś śmiały!
Lubię twoje lekkie zwroty,
Gdy zdobywasz dąb wspaniały;
Obejmując w długie sploty
Słabych latorośli zwoje,
Czepiasz do drzew szorstkiej kory,
I gdy skupisz siły twoje,
Tyś wytrwalszy od podpory.

Lubię, gdy się wciskasz w mury,
W sieć owijasz baszt pamiątki,
I odmładzasz głaz ponury,
Od upadku broniąc szczątki.

Lubię, gdy w nadziei szaty
Tulisz krzyże nad grobami,
Do więziennej pniesz się kraty,
Pęta kryjąc pod wieńcami.

Tak jak pałac, zdobisz strzechę,
Pełen życia, istnieć żądasz,
I mnie biednej na pociechę,
Ciekaw do okienka wglądasz.

Bluszczu! jest coś w twej naturze
Co kobietę przypomina:
I tę trwożą życia burze,
Pod ich groźbą się ugina;
I ta szuka silnej dłoni,
Na niej wsparta pewność czuje;
Przecież wolę, co ją chroni,
Jak ty, bluszczu, pień krępuje.
Liść twój wionie wiosny tchnieniem,
W zimie barwą wskrzesza lato,
Tyś nadzieją, tyś wspomnieniem,
Bluszczu! lubię cię i za to.

Amelia Pruszak

Copyright 2619 @ maska33