Coś z mojej teczki, okiem Andrzeja Mleczki.

Jako domorosły historyk nie sposób bym ponownie, ale już z większym dystansem nie skomentował faktu wycofania ostatnich żołnierzy polskiego kontyngentu oraz afgańskich współpracowników z Afganistanu.

Wydarzenia w tym państwie odbiły się głośnym echem na całym świecie.

To przecież wywiady państw NATO oceniały oficjalnie, że zajmowanie obszaru tego państwa zajmie talibom 3-4 miesiące.
Wystarczyły 4 tygodnie i było "po ptokach".

To przecież nasz wywiad wojskowy powinien trzymać palec na "spuście" i oceniać każdego dnia występujące zagrożenia.
To przecież tam, w sejfach wywiadu powinny od lat czekać listy obywateli Afganistanu, zakwalifikowanych do ewakuacji w takiej sytuacji.

To dopiero byli, bo już usunięci z armii przez kolejnych ministrów obrony narodowej generałowie, pułkownicy oraz inni żołnierze w stanie spoczynku i pracownicy cywilni wojska mający pojęcie o zagrożeniu-nawet z swoich wyjazdów wakacyjnych "telefonowali" do MON I MSZ podając dane swoich współpracowników zagrożonych likwidacją przez talibów.

Niestety, nasz wywiad wojskowy nie potrafił tego zrealizować na czas.

No cóż, jaki "Wódz", tacy "Indianie".
Wszystko robiono na "ostatnią chwilę" i chwała wszystkim,co jednak doprowadzili do w skutkach udanej ewakuacji .
Ukłon w stosunku do rządowych organizatorów i wykonawców chociaż tego sprawnego i bezpiecznego transportu..

To prezydent Donald Trump podejmując rokowania i uzgadniając z Talibami warunki wycofania wojsk amerykańskich (nie powiadamiając o wynikach i terminach swojego wielkiego sojusznika i przyjaciela prezydenta Andrzeja Dudę-zwierzchnika sił zbrojnych Rzeczpospolitej -jednocześnie rzucając w przestrzeń medialną oświadczenie, że państwo islamskie już nie istnieje (sic!) ) spowodował cały ten bałagan, zostawiając go kolejnemu prezydentowi z spadku.

A i ten mając głęboko naszego prezydenta w poważaniu, nie uprzedził go o planowanej operacji.

Spektakularna klapa prozachodniego reżimu oraz chaotyczna ewakuacja współpracujących z talibami Afgańczyków rozpaliły emocje także wśród wojskowych.

Powrót talibów do władzy okazał się gorzką pigułką dla dla mundurowych w USA i w Wielkiej Brytanii-krajach najmocniej zaangażowanych w afgańską operację NATO.

W Polsce również nie brakuje pełnych goryczy głosów.

Wojsko Polskie posłało pod Hindukusz przecież aż 33 tysiące żołnierzy.

Aż 44 z Nich zginęło-w tej "pokojowej i stabilizacyjnej misji".

Więcej niż 200 doznało poważnych ran, a kilkuset kolejnych doznało lżejsze kontuzje.

Do dziś (dane oficjalne) u tysiąca wojskowych zdiagnozowano objawy stresu pourazowego.

Afgańska operacja kosztowała budżet Rzeczypospolitej ponad 6,5 miliarda złotych i jakkolwiek umożliwiła zdobycie doświadczenia bojowego , jednocześnie na dekadę (czas największego zaangażowania) wyhamowała proces modernizacji sił zbrojnych.

A nawet jeśli wspominam o nabytym doświadczeniu bojowym, to nie sposób tu wspomnieć, że to były minister obrony Antoni Macierewicz a potem Mariusz Błaszczak pozwalniali znakomitą większość owych doświadczonych dowódców, bo Ich wiedza i doświadczenie bojowe im w czymś przeszkadzało.

Pieniądze według mnie patrząc na efekty-zostały w związku tym wyrzucone w błoto.

Wątpliwości związane z sensem tak poważnego zaangażowania są zatem jak najbardziej na miejscu.

Idealnie oddaje je list, jaki wysłał do jednego z mediów były "misjonarz", oficer.

Forma była lakoniczna.

Była to lista 44 nazwisk , którą zakończył pytaniem:

"I po co to wszytko było"?

Faktem jest, że szeregowi i oficerowie, którym ostatnie obrazy z Kabulu odebrały poczucie sensu odbytej w Afganistanie misji, nie powinni czuć zawodu.

Oni swoje zadania wykonali wzorowo.

Nie dali się pobić, chronili ludność cywilną , zabezpieczali trwanie przyjaznych "Zachodowi" władz.

Wszystko posypało się , gdy odeszli, ale to wina tylko polityków i wojskowych strategów, którzy nie potrafili nakreślić jasnych ram dla całej operacji.

Nie da się w nieskończoność trzymać w jakimś miejscu wojska -taki kraj trzeba przygotować na czas samorządności.

Rządy państw NATO tego nie zrobiły.

Daliśmy im jedynie 20 lat względnej-według naszych miar-normalności.

Dzieci Afgańczyków żyły i wychowywały się według innych zasad niż nakazywał to szariat.

Tylko one to będą pamiętać.

Zapamiętajcie:jaki "wódz" ,tacy "Indianie".

Przypominam, że w swoich felietooonach poruszam także trudne tematy, ale opisuję za to tylko te zdarzenia i fakty, które można znaleźć w oficjalnej przestrzeni medialnej, te-które układają mi się w pewien trend, który nazywam po swojemu i dlatego w takiej formie dzielę się jego opisem z Wami.

Czytajcie, oglądajcie !

Ale czytajcie i oglądajcie też z wielu innych źródeł, dopóki jeszcze można, by samemu powziąć wiedzę lub stosowne wnioski.
A już coraz mniej tych źródeł i tych autorów "suchych" informacji, nie opatrzonych sugerującym czytelnikowi komentarzem-jak mają rozumieć.

Nie sugerując się komentarzami najętych dyżurnych, ciągle tych samych komentatorów, żadnej ze stron politycznej barykady.

To wcale nie przeszkadza w wierze.

Potwierdzam to swoim przykładem.

Copyright 2209 @ maska33