peter03 2011-11-16
Grzesznie piękna ma Afrodyta…
Żar rozkoszy niesie z sobą.
Kędy jesień w barwy rozmaita,
Dziewiczy uśmiech jest jej ozdobą.
Kasztanowym, bujnym włosem,
Powiewa wśród pól – już ścięte zboże.
Swym naturalnym, kobiecym brązem.
Bajeczny, jesienny krajobraz tworzy.
Gdy zima nadchodzi mroźnym krokiem,
Ona receptę dzierży w ciepłej dłoni.
Pochłania sople dziewczęcym wzrokiem.
Ze sportową pasją śnieżne płatki goni.
Biegnąc beztrosko puchowym dywanem,
Strącając bałwanów kolejne szeregi,
Ze swym uroczym, czerwonym nochalem.
Odkopuje pierwsze przebiśniegi.
Niczym jaskółka zwiastuje wiosnę,
Wesoło tańczy na szmaragdowym niebie,
Anielskim głosem nuci ciepłą piosnkę,
O miłosiernym Bogu, o winie i chlebie.
Budzi ocean skrytych namiętności,
Trwoży kwiaty ze wszystkich stanów,
Te najdorodniejsze mogą pozazdrościć,
Zerkając podejrzliwie na kobietę z raju.
Karmazynową głębią ust gorących,
Roznieca ciekawoś
