Oblęzenie Malborka 2012

Bitwa pod Grunwaldem, największa spośród wszystkich rozegranych w średniowiecznej Europie, pociągnęła za sobą tysiące ofiar. Jednym z zabitych, najbardziej znanym, był Ulrich, wielki mistrz zakonu krzyżackiego. Urodzony w Jungingen (dzisiejsza Badenia-Wirtembergia), zaledwie przez trzy lata kierował zakonem. Tymczasem wybór Ulricha na najważniejsze stanowisko wcale nie był tak oczywisty, jak mogłoby się wydawać.

Zanim Ulrich von Jungingen został wielkim mistrzem, pełnił funkcję komtura Bałgi, a następnie Królewca, gdzie mianowano go również wielkim marszałkiem. To właśnie wtedy Ulrich von Jungingen doczekał się sławy, która mogła stanąć na drodze jego kariery w zakonie. Porywczy charakter Ulricha i miłość do konfliktów zbrojnych sprawiały, że poddawano w wątpliwość jego zdolności pokierowania całością zakonu. Były to wątpliwości do takiego stopnia uzasadnione, że nawet Konrad V von Jungingen – na łożu śmierci – przestrzegać miał przed wyborem brata. Posunął się nawet do nazwania Ulricha głupcem, jednak troska Konrada o zakon – jak pokazuje historia – spełzła na niczym.

W 1407 roku Ulricha wybrano wielkim mistrzem zakonu. Swoje panowanie rozpoczął w przewidziany przez Konrada sposób. Wszystkie siły skoncentrował wokół przygotowań do wojny z Polską. Jednym z najbardziej charakterystycznych posunięć, obrazujących charakter panowania Ulricha, była sprzedaż Gotlandii królowej Małgorzacie za cenę nijak nie licującą z wagą transakcji. Odstąpienie Gotlandii miało na celu koncentrację sił zakonu na lądzie, choć – jak z czasem zrozumiano – nie na wiele się zdało. W 1409 roku wielki mistrz, Ulrich von Jungingen dokonał czynu, bądź co bądź, efektownego. Utracił Żmudź, by – zaledwie kilka miesięcy później – straceńczym zapędem, zaatakować Polskę. Jak wiadomo, szarże von Jungingena nie potrwały długo. Ich koniec nastąpił 15 lipca 1410 roku, w dniu największej chwały polskiej wojskowości.