"Poranek na morzu" /Barbara Ponikarczyk/

"Nad spienionym morzem pędzą ciężkie chmury.
Wstaje świt powoli smętny i ponury.
Poprzez mgieł zasłony co nad wodą wiszą
Pierwsze smugi brzasku w falach się kołyszą.

Wiatr dosiadłszy konia po toni kłusuje
I strzelaniem z bata falę wywołuje.
Ta zrodzona w głębiach mętne wody toczy
I ciągnie za sobą tysiące warkoczy.

Śpieszy się i burzy, rośnie i opada,
Aż w końcu odległych wybrzeży dopada.
Jej spienione wody, co ku plaży biegną
Zmęczone wysiłkiem na piasku polegną.

Za tą co umiera inna z siłą bieży
I tak jak poprzednia dopada rubieży.
Ścieli się po brzegu, pianę wkoło toczy
I oddawszy hołd ziemi znów w morze uskoczy.

Rozhuśtana woda mąci się i burzy
Co z pewnością przyjemnej pogody nie wróży.
Mewy krzycząc donośnie na falach siadają
I nurkując pod wodę ryby wyławiają.

Gdzieś za horyzontem nowy dzień się budzi.
Jeszcze trochę drzemie i ciągle marudzi.
W swym małżeńskim łożu do nocy się tuli,
Co już śpi głęboko w błękitnej koszuli."