nie lubi kamery, pokazal mi  język

W stajni gdzie kolezanka zajmuje sie szkoleniem koni w skokach przez przeszkody

Szkolenie obejmuje:
wzbudzenie w koniu ochoty do skoków przez przeszkody,
trening (wyrobienie sprawności),
wyrobienie rutyny w ocenianiu przeszkody.
Wśród koni skaczących rozróżniamy mniej i bardziej gorliwe, gorące i ospałe, bojaźliwe i odważne; jeden koń bardziej reaguje na nagrody, drugi bardziej na kary. Niektóre konie są z natury uzdolnione do skoków i chętniej skaczą od innych, niektóre zaś są zmanierowane. Każdym z nich trzeba zatem kierować inaczej. Wielką rolę odgrywa także pamięć konia. Zwierzę to bowiem nigdy nie zapomina całkowicie o wypadku lub przeszkodzie, przy której doznał bólu i zależnie od temperamentu może od tego czasu bardziej podciągać nogi w skoku albo zupełnie stracić chęć do skakania. Konia należy uczyć skakać spokojnie, z rozwagą, nigdy w pośpiechu. Wymagania w stosunku do konia należy zwiększać stopniowo, pamiętając, by go nie przeforsować. Często należy do chwalić i nagradzać, a najlepiej po udanym skoku zakończyć lekcję. Do naskakiwania na ogół używa się tylko przeszkód stałych - podwójnych barier, przestawnych murów itp., a nie żywopłotów, na których uczy się "czesać" przeszkodę. Koniom sprawia największą trudność ocena przeszkody złożonej z pojedynczego drąga bez wskaźnika. Jeżeli stało się tak, że koń nie chce skakać, należy uczyć go od nowa, poczynając od niskich przeszkód. Dobrze jest przeprowadzać ćwiczenia w skokach zawsze w kierunku bramy ujeżdżalni, stajni lub innych koni, a nigdy odwrotnie. Dziennie można żądać od konia 10, a nawet 20 skoków, jeżeli nie są one zbyt wysokie (przy nauce). Trzeba jednak przy tym uwzględnić inne ćwiczenia zaplanowane na dany dzień, ponieważ niedopuszczalne jest przeforsowanie konia. Wysokość przeszkód powinna być stale zmieniana, aby wyrobić w koniu umiejętność ich oceny. Konia naskakiwać można z ręki (bez jeźdźca) lub też pod jeźdźcem. Przeważnie łączy się obie metody.