O Asi N

O Asi N
Opowieść będzie o pewnej dziewczynie
Dziś już dorosłej Pani,
Ładnej i mądrej, choć niewidomej,
Mej byłej sąsiadce Asi.

Kiedy? Była maleńka do inkubatora ją włożyli,
Zamiast na Oczki włożyć przepaskę, bez niej ją zostawili.
Potem się okazało, że wzroku nie przywrócą,
Że tak już pozostanie. Rodzice się bardzo smucą.

Miała brata starszego, który wszędzie z nią chodził,
Do przedszkola i szkoły, za rączkę Asię wodził.
Razu pewnego, los okrutny zabrał jej tą podporę,
Została sama, by dalej znosić tą trudną przecież dolę.

Rodzice Asi, do szkoły w Laskach, dziewczynkę wysłali,
Choć serce z bólu mało nie pękło, wakacji wyglądali.
A Asia rosła, uczyła się pilnie, studia też ukończyła.
Dziś Pani magister, choć z białą laską inne dzieci uczyła.

Nie oczami, a sercem świat poznaje,
Nie kolorem, a wszystkimi zmysłami,
Węchem, dotykiem, smakiem, cierpieniem,
I jak inni ludzie, boryka się z przeznaczeniem.

Wszędzie są takie Asie, co przez ulicę przejść się boją,
Czekają cicho na skraju i stoją, stoją, stoją.
A Ty widzący człowieku, nie bądź tak obojętny,
Powiedz, że przeprowadzisz i weź niewidomego za rękę.

Zamień z nim czasem słowo, zaproś na mały spacer,
Opowiedz jak wygląda słońce, jak bawią się dzieci na łące,
Jakie są widoki, jak płyną chmury po niebie?
I jakie jest otoczenie wokół ciebie.

To ludzie wrażliwi, kochani. Oni słyszą jak szumi wiatr,
Ale go nie widzą. Widzą kształty, jakie nadaje im ręka
Wiedzą, jak śpiewają ptaki, jak pachnie łąka,
A ty powiedz jak ten obraz wygląda.

15.01.2014 R.
(własny, z dedykacja własnie takim Ludziom)

dodane na fotoforum:

• Arboretumogrod
• Mysli Slowa